Mijn Madeira reiservaring gaat verder met de derde dag op dit prachtige eiland. Vandaag stond de zonsopkomst op Pico do Arieiro op de planning en ik stond dus erg vroeg, maar toch iets later dan gepland op. Ik wilde lekker vroeg vertrekken, zodat ik een parkeerplaats bovenaan de berg zou krijgen. Het zou een hele steile berg zijn, en ik had gelezen dat als je wat te laat kwam, je dan kilometerslang de berg omhoog moest lopen. Daar had ik echt geen trek in.
De planning was om om ongeveer twintig voor zes aan te komen. Ik kwam om precies zes uur op de bergtop aan. Rijen auto’s stonden al honderden meters voor de top. Ik besloot toch maar door te rijden. Bovenaan was een mini plekje. Maar ja, Italianen kunnen goed inparkeren, een beetje naar voor en achter, links en rechts. En de auto staat. Gelukkig. Niet een al te lange wandeling wand die heb ik gister als gehad toen ik hopeloos verdwaalde.
Ik wandel rustig de berg omhoog en weet niet wat ik moet verwachten. Er is een gebouw met een uitzichtplatform, en ik denk dat dat de juiste plek is. Er is een grote rots waar ik bij ga zitten, met de beentjes over de rand. Ik had een ontbijtje meegenomen en wat lekkers te drinken. Want ik moest nog zeker een uur wachten tot de zonsopkomst.
Ik kan je vertellen: het is het vroege opstaan en in de ijzige kou wachten tot de zonsopkomst meer dan waard. Want koud, dat is het!!
Om ongeveer tien voor zeven zie ik opeens een wit bolletje of puntje in de wolken. Ik zoom in met mijn camera, denkend dat het een of andere bergtop of iets dergelijks is, en dat daar de wolken gewoon wat minder dik zijn. Het bolletje beweegt echter en komt steeds hoger. Ik klik snel de camera weg en begin weer te filmen. Het bleek namelijk al de zon te zijn, die zich langzaam een weg baande door de wolken.
Iedere minuut kreeg die weer wat meer kleur, werd hij beter zichtbaar. Van roze naar oranje, snijdend door de wolken kwam hij omhoog. Een prachtig uitzicht. Nog nooit had ik zoiets gezien. Om precies twee over zeven is de zon boven de wolken uitgekomen. Het felle, oranje/roze licht verblindt je ogen, maar het is prachtig. Ik blijf nog een paar minuten zitten, genietend van dit mooie uitzicht. Daarna besluit ik te beginnen aan de hike.
Ik wist dat de route na een aantal kilometer afgelopen zou zijn: een paar hele steile trappen en smalle paden over de bergtop volgen. Het ene uitzicht nog prachtiger dan het andere, af en toe met een 360 graden view. Genietend van het uitzicht, maar wel een beetje balend van de vele mensen, wandel ik rustig door. Ik weet niet precies hoe lang ik erover deed, maar voordat ik het wist, kwam ik bij een bordje dat het afgesloten was.
Was dit het al?
Ik wandel rustig terug richting het uitzichtplatform. Onderweg neem ik hier en daar een pauze en neem wat slokjes te drinken. Ondertussen videobel ik ook even met mijn moeder, want mam moet natuurlijk ook even mee kunnen genieten van dit prachtige uitzicht. Uiteraard schiet ik weer een heleboel foto’s van al het moois dat er te zien is.
Helaas krijg ik Alessio niet te pakken. De verbinding wilde maar niet tot stand komen. Ik besluit een video op te nemen en hem die te sturen, zodat ook hij een beetje mee kan genieten.
Ik wandel verder de berg af richting de auto. Er komt een bus aangereden die je voor €1,20, kilometers ver het dorp in rijdt. Eindelijk eens iets waarbij toeristen niet uitgeknepen worden.
Een groep jongeren stapt de bus in, maar wordt al snel weer naar buiten gestuurd door de buschauffeur. “Ik rijd nu nog niet,” zegt hij. “Ik kom pas later weer terug.” Het groepje jongeren was aan het balen dat ze nu zo ver moesten lopen. Eén van de dames roept: “De Uber is gecanceld, die wilde de berg niet omhoog rijden!”
Ik vraag waar ze heen moeten. Ze geven aan dat ze eigenlijk gewoon de berg af willen, het dorp in, zodat ze daar een andere bus kunnen pakken.
Ik heb een Ford Fiesta gehuurd, en ze waren met z’n vijven. Dus ik zeg lachend: “Als jullie met z’n vijven erin passen en op elkaar gaan liggen, dan neem ik jullie wel mee de berg af.” Lachend gaven de vier dames en de jongeman aan dat dat wel ging lukken, en ze bedankten me vriendelijk.
Het bleken allemaal Amerikanen te zijn, uit verschillende staten, die elkaar hier op Madeira hadden ontmoet door een soortgelijke vakantie te boeken: een solo-vakantie waarbij je mensen ontmoet op het moment dat je aankomt. Ook een grappig idee en ze leken het erg naar hun zin te hebben. Ze waren wel maar met de helft van hun groep, want de andere helft lag nog lekker te slapen na een nachtje op stap geweest te zijn.
Aangezien ik verder niks op de planning had, bied ik aan ze tot hun appartement te brengen. Dat lag vlakbij Funchal. Honderdmaal dank en tien knuffels verder kijk ik even op de kaart waar ik precies uithang. Het bleek vlakbij een plek te zijn waar ik graag naartoe wilde gaan. Die had ik eigenlijk de vorige dag al op de planning gezet. En het was op steenworp afstand van hun appartement.
Ik rijd een steile berg omlaag tot ik bij een gesloten poort aankom. Vanaf hier moest je verder lopen. Prima, ik parkeer de auto en wandel rustig naar beneden. Ik kom uit bij een strand, gemaakt van allemaal grote keien. En zie, langs een steile rotswand omhoog: het Jezusbeeld de Cristo Rei.
Ows oepsie, ik moest boven op de berg zijn. Maar dit is ook prachtig. En langs die steile rotswand loopt een pad. Ik besluit erop te gaan, niet wetend waar ik uitkom. Het was een smal en heel glibberig pad. Ik moest oppassen dat ik niet de zee in gleed.
Na een paar meter kom ik eerst een paar krabbetjes tegen. Oh, dat is grappig. Ik bekijk het tafereel en loop weer verder. Af en toe een beetje glibberen over de gladde rotsen, tot ik iets onverwachts tegenkwam. Tientallen krabben liepen over de rotsen, de een nog groter dan de ander. De grootste was minimaal 30 centimeter in omtrek. Dit had ik nog nooit meegemaakt.
Ik maak wat foto’s en grappige filmpjes en besluit om te draaien. Het pad vooruit vond ik toch te glibberig en te gevaarlijk.
Onderaan op het strand was een kabelbaan die naar boven liep, tot bij het beeld. Ideaal. Ik loop naar de kabelbaan. Die bleek gesloten te zijn. Shit. Nu moet ik die hele berg weer op gaan lopen. Met de zware wandeling van gisteren nog in de benen ga ik met tegenzin de berg omhoog. Terug naar de auto. Helemaal bezweet stap ik in en rijd naar boven richting het Jezusbeeld. Ik parkeer de auto en maak wat foto’s. Alsof ik in Rio de Janeiro zit.
Ik rij terug naar het appartement om nog even een paar uurtjes bij te slapen. Het is nog steeds middag als ik wakker word dus besluit ik naar de Cabo Girão Skywalk te rijden. Een glazen platform waar je meer dan 500 meter de diepte in kijkt. Ik maak een paar foto’s, loop een rondje en wandel terug richting de auto.
Boven op de bergtop ligt een kerkje. Aangezien ik vandaag nog niet veel gewandeld heb, besluit ik daar even naartoe te lopen. Best een pittige klim, maar het is maar een paar honderd meter. Ik ga even zitten, alvorens ik weer terug naar beneden wandel.
In de auto zoek ik een lokaal restaurant op met traditioneel eten. Ik kom uit bij een restaurantje dat letterlijk in de wolken zit. De wolken vliegen aan mijn neus voorbij. Even later is het helemaal grijs, ik zit gewoon midden in de wolk te dineren, hoe vet is dat?
Genietend van mijn diner begin ik met zelfgebakken brood met knoflookolie. Daar staan ze hier om bekend. Daarna neem ik weer een spiesje met vlees. Ik zie hoe de kok achter zijn werkbank vandaan komt, een gigantisch stuk vlees uit de koeling pakt, en het meeneemt naar zijn werkplek om te snijden. Heerlijk. Verser dan vers.
De vriendelijke ober maakt nog even een praatje met me en ondertussen bestel ik een ananasdessert in wijnsaus. Ook deze was heerlijk vers, met een zoete smaak van de Madeirese dessertwijn.
Ik reken af en besluit om weer terug te rijden naar het appartement voor nog een powernapje.
Ik rij terug naar het appartement om nog even een paar uurtjes bij te slapen. Het is nog steeds middag als ik wakker word dus besluit ik naar de Cabo Girão Skywalk te rijden. Een glazen platform waar je meer dan 500 meter de diepte in kijkt. Ik maak een paar foto’s, loop een rondje en wandel terug richting de auto.
Wederom is er niet heel veel gaande in de binnenstad. Wellicht omdat de mensen nog steeds feest aan het vieren zijn vanwege São Pedro, en dus twintig kilometer verderop in hun dorpje zitten.
Uiteindelijk vind ik een bar waar allemaal veertig- en vijftigplussers staan te dansen op jaren ’80-muziek. Dat ziet er leuk uit. Ik loop naar binnen en ga naast een veel te zatte man met een whisky aan de bar staan. Hij wiegt met zijn heupen, met aan de ene kant een hand, en aan de andere kant een vingertje in de lucht al swingend op de muziek. Hij heeft het duidelijk naar zijn zin.
Verder dansen en springen er mensen door de zaal. Ik bestel wederom een cocktail. Deze keer is hij heerlijk. Al snel raak ik met de dansende mensen in gesprek en spring zelf ook een beetje mee. De sfeer is top!
Ik weet niet waar het vandaan kwam, maar opeens had ik een serieus gesprek met een wat oudere vrouw. We dansen en kletsen verder, totdat het licht aangaat. In mijn ogen was ik net pas binnen. Waarschijnlijk was het al laat. Ik kijk op de klok, maar het was pas één uur. Ik vraag aan haar of dat normaal is.
Nee, zegt ze, normaal sluiten ze pas om twee uur de deur.
Ik geef de vrouw een knuffel en haar vriend de Americano een stevige hand. Daarna loop ik richting de discotheek.
Onderweg kom ik een groepje jongeren tegen die duidelijk al een paar drankjes op hadden. Ze zijn aan het zoeken naar de weg. Ik vraag waar ze heen willen. Ze waren het nachtleven aan het zoeken, net als ik.
Ik zeg: “Ik ga naar een discotheek. Lopen jullie mee?” Het was de befaamde Vespas club in Madeira. Ik had hem de eerste dag al gezien maar ben toen niet naar binnen gegaan e nop het dakterras gebleven.
Daar hadden ze wel oren naar. De vriendelijke jongeman met een duidelijk Iers accent zegt zijn vrienden dat ik de weg weet en dat ze mij moeten volgen. Twintig minuten wandelen, lachen, gieren, brullen met een stuk of zes Ierse jongeren en een geadopteerde Roemeen die van mijn leeftijd is.
Nog voor we bij discotheek Vespas zijn, ben ook ik geadopteerd in de groep. Ik word getrakteerd op een shotje en we begeven ons naar de dansvloer. De jongens dansen een beetje timide. De twee dames gaan helemaal los. De een maakt raslagen op de dansvloer en de ander springt door de hele discotheek
Dat is ook niet zo moeilijk, want het is bijna helemaal leeg, op een groepje dames van een vrijgezellenfeestje na.
Ik maak regelmatig een praatje met de jongens, vooral met de Roemeen. En ik dans af en toe even mee met de dames. Die vonden het allang leuk dat tenminste één van de mannen een dansje meedoet.
Eén van de meiden vraagt of ik single ben, waarop ik bevestigend knik. Ze loopt naar het groepje van het vrijgezellenfeestje en vraagt één van de dames om met mij te dansen. Die kijkt een beetje raar om; ze sprak ook helemaal geen Engels. Dan pakt ze de vrouw vast, zet mijn handen op haar schouders en begint een polonaise Uiteraard werd het hele vrijgezelle feestje, met tegenzin, door de Ierse dames meegetrokken. Ik wist niet dat ze in Ierland ook de polonaise konden.
Na een paar watertjes vind ik het wel weer genoeg geweest. Ik krijg van iedereen knuffels en kusjes, en neem afscheid van de groep. Het was een leuke avond, maar net als de eerste dag, viel het uitgaansleven een beetje tegen. Daarna rijd ik terug naar het appartement en val, rond een uur of drie, als een blok in slaap.