Dag vijf begon zoals gezegd weer lekker vroeg.
Voor de zekerheid legde ik mijn sleutel alvast in het uitcheckbakje. Ik stap de auto in en rijd richting het Fanal Forest. Er staan al een paar auto’s. Gelukkig is het bos nog helemaal leeg. Maar nog veel belangrijker: er hangt mist. Ik baan me een weg door het struikgewas en kom bij een paar prachtige bomen uit. Die kronkelende til-bomen (Ocotea foetens) lijken in de mist bijna in je oor te fluisteren dat je zachter moet lopen. Maar dat doe je automatisch. En dan besef je ineens dat je midden in laurisilva staat — oeroud laurierbos, UNESCO-spul.
Ik ren meteen naar de boom voor de eerste foto. Dan een filmpje en nog wat foto’s. Uiteindelijk loop ik door en ga een trap omhoog, naar de start van het wandelpad. Ik was erg verbaasd hoe klein het bos was. Fanal is zo’n plek waar je denkt: Oh leuk, vijf bomen, dacht ik nog. Maar ook hier, bovenop de berg, is het heel erg mooi.
De mist hangt nog steeds overal en het pad vinden is echt al lastig. De PR13 Vereda do Fanal was echt het slechtst aangegeven pad. Buiten die van de Pico Grande dan, maar dat was geen PR wandeling. Ik kan me nu goed voorstellen dat het Franse stelletje zich verlopen had. Ik zet toch maar Komoot weer aan, en die helpt me op weg. Ik wandel de route van een paar kilometer en ben binnen twee uur weer terug waar ik begonnen was.
Nu stond de parkeerplaats vol. Ik zag op komoot dat je ook een iets langere route kon lopen en besloot die nog af te maken. Tot mijn verbazing zag ik nu pas het echte Laurierbos liggen. Hier waren veel meer bomen, maar de mist was al bijna weggetrokken en het stond vol met mensen, balen!!
Wel leuk om te zien dat veel dames in de meest mooie jurken in vol ornaat zichzelf proberen vast te leggen. Dat zal vast prachtige foto’s opleveren. Ik loop nog even langs een paar stieren om ze wat dichterbij te bekijken en te kijken of ze zin hadden in een aai over de bol. Helaas begonnen ze te stieren toen ik op een meter of 20 afstand kwam, en ik kreeg de bekende “doorlopen, vriend”-blik. Begrijpelijk.. Ze hadden geen zin in gezelschap. Ik wandel gewoon rustig door want het zijn enorme beesten. Een blik op mijn horloge toonde dat als ik nu vertrek, ik nog ruim op tijd ben voor het ontbijt in de hostel.
Ik besluit via het bos terug naar de parkeerplaats te lopen. Inmiddels trekt de mist weer een beetje aan als ik ongeveer op het einde van de wandeling ben. Tegelijkertijd komt net de zon boven de bergen op. Een prachtig lichtspektakel speelt zich af. Oerbos, Mist, Zonlicht, open mond. Ik kan het niet laten om snel nog een heleboel foto’s en filmpjes te maken.
Ook hier weer zitten er geweldig mooie plaatjes tussen die je in het album van deze dag kunt vinden. Zo dankbaar dat ik dit nog even kon zien. Het is echt een sprookjesachtig tafereel en ik ben Ridder Pirlo. Na een hele fotoshoot loop ik snel door naar de auto om terug te gaan naar de hostel. Ik kom weer nét op tijd binnen en roep mijn vriend van de hostel.
“Am I late again?”
“Yes, I won’t make you breakfast,” zegt hij met een grote grijns op zijn gezicht, gevolgd door: “No, you are Just In Time. I thought you checked out when I saw the keys”. Ik dacht bij mezelf, net op tijd, maar nooit te laat.
Hij vraagt me wat ik als ontbijt wil: eieren, wat yoghurt of iets zoets. Uiteindelijk maakt hij verse eieren met wat spek en een versgeperste sap, die overigens overheerlijk is. Ook krijg ik nog wat zelfgemaakt brood erbij.
Na het heerlijke ontbijt help ik hem even met de tafels af te ruimen en bedank hem voor het lekkere eten. We kletsen nog wat na en ik vraag hoeveel ik nog moet betalen voor het ontbijt, want dat zat niet bij de boeking.
“No, the breakfast is on me,” zegt hij.
Ik bedank hem in het Portugees: “Obrigado.” Vervolgens stap ik snel de auto in, op weg naar Adrenaline Adventure.
Eenmaal aangekomen bij Adrenaline Adventure, bekijk ik alvast de ziplines, die een indrukwekkende lengte hebben.
Achteraf blijkt het 1,1 kilometer zipline te zijn en ook nog de hoogste van Europa. Afhankelijk van je gewicht kan je snelheden tot 130km/h halen.
Ik meld me bij de balie en vraag of het mogelijk is om de activiteiten nog te boeken. Geen probleem, ik moet alleen wachten tot de eerste groep terug is. Terwijl ik bij de balie sta, hoor ik ze al gillen in de verte.
Ik wilde graag een GoPro erbij boeken, maar helaas hadden ze die nog niet binnen. Ze zijn pas anderhalve week open en waren al 3 weken aan het wachten. Zo te horen kunnen ze ene goede inkoper gebruiken, misschien moet ik maar hierheen verhuizen.
De man die me helpt, zegt dat ik na de zipline ook de schommel moet doen, omdat je dan helemaal vol adrenaline zit en het schommelen dan nog leuker is. Ik vertrouw op zijn kunde.
Ondertussen komt er een groepje jonge Engelsen binnengewandeld. Ook zij willen nog snel de activiteit boeken. Uiteindelijk stap ik samen met hen in een jeep.
Het klikt meteen met het groepje jongeren. We maken al snel onderling grapjes. Ik film een paar van hen terwijl ze onder gaan en probeer mezelf tijdens de eerste zipline ook te filmen. Omdat je ook nog recht moet blijven hangen aan de zipline, lukt dat niet helemaal. Gelukkig heb ik nog wel een paar leuke shots kunnen maken.
Op de tweede zipline ging ik met ongeveer 125km/h naar beneden, wat een kick! En wat een uitzicht! Deze mocht ik niet filmen omdat je echt kracht moet zetten om bij te sturen.
Met lichtjes trillende benen maken we onderaan nog snel een groepsfoto met z’n allen.
We rijden met de jeep terug naar het startpunt. De jongeren gaan niet op de schommel. Wat een gemis voor ze.
Terwijl ik wacht dol ik wat met het personeel en wordt in soort zitzakstoel gezet. Ik wordt aan touwen, die aan een houten constructie vastzitten, vastgemaakt en een man hijst me omhoog. Een kleine vriendelijke jonge dame met lang bruin krullend haar en prachtige fel blauwe ogen maakt een filmpje en wat foto’s met mijn tekefoon bij gebrek aan de GoPro. De man vraagt of hij moet aftellen of dat het een verrassing moet zijn. Ik kies voor het laatste.
Hij hijst me hoger en hoger, vlinders in mijn buik en voor ik het weet, schiet ik los met een gigantische vaart, honderden meters boven de grond. Ik hou me stevig vast want het gaat razendsnel. Na 2x op en neer mindert de vaart iets, armen wijd, free like bird… Wat een uitzicht: de rotsen, de zee… prachtig!! Ik geniet van het moment. Een paar minuten later sta ik weer veilig met beide benen op de grond.
Deze dag kan nu al niet meer stuk. Ik bedank het personeel vriendelijk en stap weer in de auto.
Ik besluit ook nog even langs Seixal Beach te gaan.
Een strand dat helemaal zwart is, doordat erosie vanuit een vulkaan aanspoelt. Een donkere zee, zwart strand en felgroene bergen. Wat een plaatje weer.
Ik plof neer op een terrasje, eet een vieze pizza omdat dat het enige was wat ze hadden en geniet even van kinderen die van de rotsen afspringen in de natuurlijke baden. De ober brengt mijn (alcoholisch) drankje naar de verkeerde tafel waar een meisje van een jaar of 14 raar naar het drankje kijkt en met volle teugen begint te drinken. De Duitsers naast mij en ik schoten in de lach en maakte grapjes. We wisten niet 100% of het mijn drankje was dus ik roep voor de zekerheid de ober. Ja hoor!! We gaan stuk, terwijl de ober snel naar het meisje gaat die mijn cocktail al half op heeft en in een kleine discussie met haar vader voert. De familie kon er gelukkig ook om lachen en ik kreeg een nieuw drankje en het meisje haar drankje. Vader genoot van de rest van de cocktail
Ik besluit daarna meteen door te rijden naar São Vicente en in te checken in mijn volgende hostel. Ik kom binnen en een vriendelijke Hollandse dame helpt me mijn kamer te vinden. Een prima hostel met een leuk tuintje. Ik zet mijn spullen neer en vertrek meteen weer voor de volgende hike.
De PR16 Levada Fajã do Rodrigues ligt om de hoek, een hike van 4 kilometer heen en 4 kilometer weer terug. Hij zou niet heel uitdagend moeten zijn, dus prima om op dit late uur nog even te doen. En zoals verwacht is het een lange, platte wandeling. Geen bergen, geen trappen. Niet helemaal mijn smaak dus.
Ongeveer op de helft van het pad kom ik echter bij een grot uit. Daar gaat het pad doorheen. Ik moet zo’n 50 meter door de grot heen kruipen. Ja, dat lees je goed: kruipen (gehurkt). Zo laag is het. Helaas is de batterij van mijn hoofdlamp ook nog leeg, dus moet ik het met de lamp van mijn telefoon doen.
Even later volgt een grot van een meter of tweehonderd, dit keer met een levada erbij. Het water ligt laag en zelf loop je over het randje. Ik dacht dat het een grap was. Het was zo smal… Ik Kon net een volledige voet neerzetten. Met een soort ninja loopje loop ik, wederom gehurkt, de tunnel door. Met momenten balanceer ik op randje en val bij de levada in. Oke best heftig dit, dit had ook niet verwacht en ben best opgelucht als ik de grot uit ben.
Even later weer een tunnelgrot. Een heel klein lichtpuntje aan het einde en dit keer een nóg smaller pad om over te gaan. HOE DAN??!! Een stel Russen of andere Oostblokkers discussiëren fel over hoe ze daar doorheen moeten, en laten mij maar voor gaan. Ik begin weer met het Ninja lopen, maar het pad wordt als snel zo smal dat ik een soort zijpas moet gebruiken en me regelmatig aan de grotwand vast moet houden om niet in het water te vallen. Zo loop ik op mijn tenen heel voorzichtig, stap voor stap, over het randje. Mijn hakken over de rand heen, mijn tenen op het randje, schuifelend.
Op sommige plekken is de grot echt niet hoger dan 1,50 meter, en moet je flink gehurkt en zijwaarts naar binnen kruipen. Je houdt je vast aan stukjes grot die uitsteken.
Ergens op de helft van dit pad was het bereik van mijn mobiele telefoon al weg. Wat overigens niet ongewoon is tijdens de wandelingen. Je snapt vast wel waarom: ik zit hier echt midden in de jungle.
Op veel plekken tijdens deze wandeling ontkom je er ook niet aan om onder watervallen door te lopen en zeiknat te worden. Gelukkig heb ik weer mijn regenjas bij de hand en een regenhoes voor mijn tas.
Het einde van de wandeling is allesbehalve spectaculair. Beetje jammer wel. Desalniettemin was het een hele leuke wandeling. Onverwacht.
Maar… nu weer 4 kilometer terug.
Links is echt mijn standbeen, en dat ging prima op de heenweg. Op de terugweg zal ik echt naar mijn rechtervoet moeten, of met mijn rugzak tegen de rotswand aan gaan. Maar dat lukt echt niet. Hierdoor is mijn balans een stuk minder dan tijdens de heenweg.
Dit zorgt ervoor dat de terugweg nog veel langer duurt dan de heenweg. Het gaat nog langzamer en is nog vermoeiender. Omdat ik nu met minder balans en mijn buik naar de rotswand zit, lijk ik vaak wel het dansje van Chichiwa uit te voeren. Billen naar achteren, duimen omhoog, buik naar buiten, of dat poppetje van da me tu cosita ofzoget.
Dan weer mijn buik in een gat stoppen om zo door te glijden langs de rotsen om twee meter verder mijn kont naar achter te steken omdat er een rots uitsteekt. Bij mijn buik en me vaak stevig afduwend tegen de bovenkant van de rots.
Zo vreemd dat, door alleen maar het andere been voor te moeten zetten, je lichaam zo anders reageert en het allemaal zo ongewoon aanvoelt.
Meer dan eens verlies ik toch mijn balans en moet ik echt heel veel moeite doen om niet in het water te vallen. Ook stootte ik één keer keihard mijn hoofd tegen de rotswand. Ik voel aan m’n hoofd en schijn met de lamp op m’n handen. Gelukkig geen bloed. Wel een behoorlijke bult, die de rest van de vakantie aanwezig zal zijn.
Het was een uiteindelijk toch een leuke wandeling, die door de grotten toch wel een beetje uitdagend en zeker ook vermoeiend werd. De verschillende plantsoorten zorgen ervoor dat je je in de jungle waant. Dat is het natuurlijk ook. Maar dan lijkt hij meer op een Braziliaanse jungle. Deze korte wandeling hoort zeker niet tot mijn favorieten, maar ik had hem ook niet willen missen.
Het begint inmiddels al te schemeren en ik krijg honger. Ik besluit langs de weg te stoppen, waar ik een oud vrouwtje zie lopen, en vraag haar waar ik het beste kan eten. Ze wijst me naar een plek onderaan de berg waar een of ander kraampje langs de weg staat.
Oké, dacht ik eerst. Maar als de locals het zeggen, zal het vast goed zijn. Ik rijd naar het paviljoentje en zie dat de hele menukaart in het Portugees is. De man achter de balie spreekt alleen gebrekkig Engels, en zoals zo vaak op lokale plekken kan ik alleen met cash betalen. Geen probleem, daar had ik op geanticipeerd.
Ik kwam niet helemaal uit de kaart, en wist absoluut niet wat ik moest kiezen. Hij bleek gespecialiseerd in burgers, dus ik vroeg hem wat zijn beste burger was. Hij zei: “De Ambulância.” Met ei, spek, ham en nog sla erop.
Ik wist niet wat ik daarvan moest denken, maar goed, bestellen maar. Als de man het zegt, zal het wel goed zijn.
Ik krijg vervolgens een gigantische burger voorgeschoteld. En eerlijk is eerlijk: het is de lekkerste burger die ik ooit gegeten heb. Alles was zo vers, en het vlees was zó sappig, alsof het net van het dier afgesneden was en op de grill gelegd was. Heerlijk!!
Ik loop nog even terug naar de man, geef hem een hand en bedank hem voor de beste burger ooit. Twee mannen die nog aan hun tafel stonden, roepen wat dingen naar hem. Ik weet niet precies wat ze zeiden, maar ze hadden in ieder geval lol. Maar oprecht: het was écht de lekkerste burger ooit.
Ik stap de auto in en rijd terug naar de hostel. Om lekker op tijd naar bed te gaan. Je zou denken dat er hier al veel foto’s staan, maar neem vooral even een kijkje in het album van deze dag.
