Ook dag 6 op Madeira begon weer vroeg, ondanks dat ik geen wekker had gezet. Het was nog donker in de hostel en ik zette in de gezamenlijke keuken snel een kopje koffie, dat zakje lag al klaar op mijn kamer toen ik aankwam. Ik pak mijn spullen weer in en stap in de auto om weer een levada-hike te doen, dit keer de PR9 Levada do Caldeirão Verde. Wederom een heen-en-terug-hike, geen rondje. Ik dacht dat ik dat vervelend zou vinden, maar iedere keer zie je vanuit de andere richting weer hele andere dingen.
Onderweg krijg ik trek en stop nog even bij een barretje voor iets zoets en een espresso. Een Italiaans ontbijtje 😉. Eenmaal aangekomen staan er toch wat auto’s op de grote parkeerplaats, maar gelukkig was daar op de heenweg weinig van te merken. Deze levada is weer heel anders dan de vorige. Helaas was de lange route afgesloten, want die wilde ik juist graag doen. Nu was het zeven kilometer heen en zeven terug.
Het was een leuke, afwisselende wandeling met stukjes bos, stukjes langs kliffen en veel trajecten waar je enkel op het randje van de levada kon lopen. Dat wordt nog interessant op de terugweg. Ergens onderweg zie ik iets in het water van de levada. Ik kijk wat beter, er zit gewoon een vis in! Iets verder nog een… Hoe komen die hier nou weer terecht? En ik bedenk me meteen dat ik zo nu en dan weleens mijn drinkfles gevuld heb in een levada.
Ook tijdens deze levada zijn er weer watervallen waar je onderdoor moet en grottunnels waar je gebukt doorheen moet wandelen. In deze tunnels hoefde je echter niet te balanceren op een randje, maar ze lekten wel veel water, waardoor er een laagje op de grond stond en je dus wederom een gratis douche kreeg.
Tussendoor zie je weer jungleachtige taferelen, met door de bomen en struiken prachtige vergezichten tussen de bergen. Ook zijn er stukken waar je op de rand van de levada loopt, met een gigantisch ravijn naast je. Gelukkig hebben ze een soort ijzeren afrastering of gespannen touw geplaatst, zodat je niet zo makkelijk naar beneden kunt vallen. Ik zou de twins hier echter nooit durven laten lopen. Het blijft gevaarlijk en ik had inmiddels begrepen dat er vaak genoeg ongelukken gebeuren. Veel plekken die ik o.a. op TikTok voorbij had zien komen, waren nu dan ook afgesloten met een houten hekje, omdat mensen er domme en levensgevaarlijke situaties creëerden.
De wandeling op zich is niet uitdagend, behalve het laatste stukje, waar je over een rotspartij moet klimmen om bij de watervallen te komen. Er zijn misschien maar een man of vijf aanwezig, en aangezien ik altijd alles bij me heb, besluit ik even gek te doen. Ik trek mijn shirt en lange broek uit, daaronder draag ik altijd een korte, en loop het ijskoude water in. Het zal een graad of vijftien zijn, maar dit wil ik doen! Ik zink in één keer in het water en heb echt even nodig om mijn ademhaling onder controle te krijgen. Tot slot gooi ik nog wat water over mezelf heen tot ik helemaal nat ben en ga liggen in het water, kijkend naar de gigantische waterval. Ik wil hier nog wel even blijven liggen genieten, maar dan…
Er bijt iets in mijn teen! Ik trek van schrik mijn voet terug. Nog eens! En nóg eens! Ik ga vliegensvlug rechtop zitten en zie een aantal vissen aan mijn tenen knabbelen. Ik weet niet hoe snel ik uit het water moet komen! 🤣🤣🤣 Held zonder sokken. Een vrouwtje ligt vanaf de rand dubbel van het lachen.
Ik droog me af en trek mijn T-shirt en wandelschoenen weer aan. Loop nog even een etage hoger naar de grote waterval en pak een suikerreepje en wat water. De vrouw komt bij me zitten en vraagt of het water koud was. In mijn beste Frans, gemixt met wat Engels, vertel ik dat het inderdaad koud was, maar wel een ervaring, en dat ik schrok van de vissen. De vrouw moet weer lachen en zei dat ze het zag gebeuren, en dat ze altijd al eens zo in de natuur het water in wilde gaan, maar het op haar leeftijd niet meer durft. Ik maak nog wat foto’s en besluit snel terug te gaan, aangezien er steeds meer mensen aankomen.
De terugweg is een stuk minder leuk. Door de constante smalle paden kun je mensen niet inhalen, tenzij ze even aan de kant stappen. Of jij, of een tegemoetkomende wandelaar moet telkens met één voet tegen de rotswand gaan staan om de ander voorbij te laten. En aangezien het inmiddels wat later is en er veel mensen aan hun wandeling zijn begonnen, is dat eerder regel dan uitzondering. Ik ben dan ook blij wanneer ik weer bij de auto aankom. Ik maak nog wat foto’s van deze mooie locatie en besluit naar mijn volgende slaapplek te gaan. Dit moest iets boerderijachtigs zijn, met o.a. een zwembad, sauna, jacuzzi en gym, en dat voor slechts twintig euro meer dan een hostel.
Ik had van tevoren alles geboekt en zou eigenlijk in een slaapzaal van een hostel slapen. Ik boek echter altijd met gratis annulering binnen 24 uur voor aankomst, en toen ik zag dat er hier een kamertje vrij kwam, heb ik mijn hostel geannuleerd. Ook de volgende nacht heb ik geannuleerd en geruild voor een gedeelde kamer in een hostel op vijf minuten van het vliegveld, wel zo fijn.
Op weg naar de boerderij besluit ik weer de toeristische route door de bergen te nemen. Ergens op een steile, slingerende weg ruik ik opeens heerlijk eten en zie nog net een groot vuur in een oven terwijl ik voorbij een soort taverne rijd. Helaas geen mogelijkheid om te keren. Een paar minuten later, onderaan de berg, vul ik de auto even met benzine. Ik vraag de jonge man van het tankstation of het eten bij die taverne goed is. “It is the best of the region, sir,” zegt hij enthousiast. Ik kon het niet laten en ben terug de berg opgereden.
Nog voor ik er ben, komt de geur van geroosterd vlees me alweer tegemoet. Ik parkeer de auto en neem plaats op het terras. Terwijl ik de kaart bekijk, die erg beperkt is, krijgen mijn buren heerlijk uitziende spiesen geserveerd. Ik vraag wat ze besteld hebben en hoor aan het accent dat het Duitsers zijn. Ze raden de kippenspies aan, maar alles ziet er zo lekker uit… Ach, weet je wat, fak it, ik roep de ober en zeg hem dat ik geen keuze kan maken en eigenlijk meerdere dingen wil bestellen, of hij ervoor kan zorgen dat ik de rest mee kan nemen. Even later komt hij bevestigend terug. Ik bestel kip, worsten, zelfgemaakt brood en gefrituurde “corn”. Ik had een maïskolf verwacht, maar het waren hele krokante blokjes, vast van maïs gemaakt of zo, het was in ieder geval heerlijk.
De Duitsers naast me geloven hun ogen niet wanneer het eten aankomt. Grote ogen, dit keer niet alles groter bij jullie hè, Günther? Daar moesten ze natuurlijk iets van zeggen. “Dat ga je toch niet allemaal opeten, hè? En als ik niet zo vol zat, kwam ik je wel even helpen.” Ahhh, Duitsers, zo typisch, haha. Maar ik kan altijd goed met ze opschieten. Ze vragen nog of de worsten lekker zijn, want die hadden ze nog nooit gehad. Ik haal er eentje van m’n spies en verdeel hem over hun borden. “Das müssen wir nächstes Mal auch bestellen, die sind ja lecker!” Nadat ze afgerekend hebben, komen ze nog even aan tafel staan. Het blijken pensionado’s die hierheen zijn geëmigreerd. Ze nemen met hun Duitse humor afscheid en gaan ieder hun eigen weg. Ik laat de rest inpakken en rijd, volgegeten, verder richting de boerderij waar ik heerlijk op tijd aankom.
Ik moet op een wel heel aparte parkeerplaats parkeren. Als ik hier straks maar weer uitkom. De poort ziet er supergezellig uit, dat begint goed. Ik loop een trapje af, links een grote vogelkooi, rechts de gym. Ik loop nog meer trappen naar beneden en kom uit bij de kamers. Geen receptie te vinden. Er komen een paar dames aangelopen en ik hoor ze Nederlands praten. Ze helpen me de weg naar de receptie te vinden, die nog een stuk hoger blijkt te liggen dan de parkeerplaats, aan de overkant van een smal weggetje. Ik word supervriendelijk te woord gestaan en mag even plaatsnemen in een supergezellige tent met een bankje. Ik krijg een kopje koffie en een bakje nootjes terwijl ik wacht. Ook hier ziet alles er geweldig uit. Je waant je net op Bali met alle oosterse invloeden die ze gebruikt hebben voor de aankleding. Even later krijg ik een kamer onderaan, waar ik de dames was tegengekomen, weer 100 treden omlaag, haha.
Ik loop mijn kamer in waar ze alvast een sfeerlichtje hadden aangestoken. Ik kom binnen en het ruikt héérlijk! Ook hier ziet het er supergezellig uit. Ik spring meteen onder een warme regendouche, maak een kopje thee en doe een powernapje. Ondertussen krijg ik bericht dat ik morgen kan paragliden om 12.45 uur, hier vlakbij, ideaal! De boerderij, geen idee wat er boerderij aan is, is een klein paradijs op zich. Omdat ik morgen écht op tijd moet zijn, besluit ik die dag geen hike te doen. Ik boek bij de receptie een ontbijtje en trek dan nu mijn wandelschoenen aan om de zonsondergang bij PR8 São Lourenço te bekijken. Hoe geweldig die hike was, hebben jullie al kunnen lezen.
Na de hike plons ik om half tien in de heerlijk warme jacuzzi met uitzicht op zee en schrijf ik een blogje. Ik neem nog eens een lekkere douche en een kopje thee en val in slaap. Morgen helaas al de laatste volle dag op dit prachtige, avontuurlijke en verrassende eiland. 🙁
