Deze blog is een ode aan de PR8 São Lourenço -hike, de PR8. Ik ben net terug en lig in de jacuzzi op de boerderij waar ik een nachtje blijf. Een klein paradijs op zich maar dat lees je in deze blog.
De PR8 São Lourenço stond eigenlijk niet op mijn planning. Ik had gelezen dat hij niet heel uitdagend was, en het zag er allemaal een beetje kaal uit. Ik vond het wel een beetje lijken op een mix tussen de Brunssummerheide… en een mooie rotswand in Puglia of Sardinië. Dat had ik allemaal al een keer gezien.
Ik wilde deze avond graag nog een wandeling maken en twijfelde tussen de PR17, wat me aanbevolen werd door een paar Duitsers op mijn vorige hike vanmorgen, of de São Lourenço. Het feit dat die laatste dichtbij lag en je daar schijnbaar een mooie zonsondergang kon zien, maakte dat ik toch maar voor die koos. Ook was de PR17 Caminho do Pináculo e Folhadal weer een levada en die had ik vanmorgen en gister ook al gelopen en hij bleek ook nog eens erg lang te zijn.
Ik had mijn korte broek aangetrokken en een T-shirt want het was bloedheet. Ik stap de auto uit bij het begin van het pad… en het is steenkoud. Het regent zelfs en er staat een harde wind. Snel trek ik mijn lange broek aan en mijn regenjas, klaar om aan de hike te beginnen. Gelukkig neem ik tegenwoordig uit voorzorg alles mee, dus hiertegen was ik bestand.
Het pad begint inderdaad niet spectaculair: een houten vlonder, een mooi uitzicht, maar inderdaad, het lijkt wel een beetje op de heide met iets meer bergen.
Dat verandert echter al snel in een geweldig mooi rotspad, met heel veel trappen langs de kliffen. Het weer verandert om de vijf minuten. Ik loop door de wind en waai bijna weg. Twee minuten later loop ik over de kam van een rots met aan weerszijde de oceaan. Het water uit de zee wordt door de wind omhoog geblazen en ik ben zeiknat. Weer een paar minuten later sta ik in de stralende zon, is het bloedheet en moet ik mijn jas weer uittrekken.
Dat maakte het begin van deze wandeling zo speciaal: de fantastische uitzichten over de zee en de rotsen, de mooie kleuren, combinaties van terracotta, zwart van de rotsen, en de heides daartussen.
Ik weet niet of het door het tijdstip kwam waarop ik ging, maar het zag er fantastisch uit.
Ik waande me net in een scène uit Lord of the Rings. Of ja, met al die weersveranderingen misschien wel meerdere scenes.
Op een stuk rotspad begint het hard te regenen en te waaien. Ik twijfel even of ik moet omdraaien, maar ik wil de hike graag afmaken. Dus besluit ik toch maar door te lopen. Op dat moment maak ik wel meteen de beslissing om niet op het einde te blijven voor de zonsondergang, maar meteen terug te keren zodra ik het eindpunt heb bereikt.
Ik vind het te gevaarlijk om dit pad in het donker terug te lopen.
Op de terugweg speelt zich hetzelfde tafereel af: brandende zon, bloedje heet. Een paar minuten later kom ik mensen tegen die niet meer verder durven vanwege de wind. Ze waaien op precies hetzelfde punt als ik bijna van de rotsen af.
De jongens willen door, maar de dames gaan er gewoon bij zitten en zeggen: “Wij gaan niet meer verder, bekijk het maar.”
Ik moedig ze nog even aan en vertel dat het verderop weer goed te doen is.
Waarop ze dan toch maar besluiten om door te lopen.
De route was al speciaal door het weer, maar de beelden die ik nu zie zijn echt fantastisch. Ik kan niet stoppen met foto’s maken van al het moois dat ik zie. Zelfs mensen die aan de overkant over de berg/rotswanden lopen en foto’s van zichzelf maken, zien er prachtig uit. Ik leg ze vast en het ziet uit alsof het een foto uit een magazine voor de alpen is. Ik heb ze nog geprobeerd in te halen maar helaas…
Dan de felle zon die achter een wolk schuilt en op het geplaveide pad schijnt, recht voor mijn neus, met de zee op de achtergrond… Weer een plaatje dat zo uit een boekje kan komen.
De rest van de route geniet ik verder van al het vreemde weer en de prachtige ondergaande zon die op mijn pad valt.
Het was de hike meer dan waard. Eén van de mooiste die ik heb gelopen.
Misschien wel dé mooiste…
