Ik kan me nog goed herinneren dat hij als baby een keer niet wilde stoppen met huilen en Juventus moest voetballen. Ik dacht: dan huil je maar, ik zet Juve op. Shirley zat te werken aan de keukentafel met het gebrul op de achtergrond. De wedstrijd was net begonnen toen ik de tv aanzette en Alessio werd meteen muisstil. Hij volgde het voetbal op de voet. Shirley draaide zich om en zei meteen: als je maar niet denkt dat ik met hem voetbal ga zitten kijken! Een dag later kreeg ik een appje met een foto waarop ze samen naar voetbal zaten te kijken, omdat hij niet ophield met huilen. De huilebalk 😂
Een paar jaar later ging hij op Roda JC voetjebal. Dat vond hij helemaal prachtig en het concept was ook erg leuk, moet ik zeggen. Ouders moesten verplicht meedoen en er werd ook ingespeeld op de band tussen ouder en kind. Helaas bakte Alessio er niet veel van, hoefde ook niet. Zijn motoriek werkte niet mee, iets wat tot op de dag van vandaag nog niet optimaal is.
Vanaf een jaar of vijf ging hij op echt voetbal bij VV De Leeuw. Ik werd de trainer. Persoonlijk haalde ik er geen voldoening uit; ik was gewend om prestatieve teams te trainen en dit was erg recreatief. Alessio daarentegen vond het geweldig en daar ging het om. Omdat hij al vroeg was begonnen, was hij een jaartje jonger dan de rest. Hij is constant met de groep meegegroeid tot hij in 2024 naar VV Amstenrade ging. Ook bij Amstenrade ging hij een jaartje verder, een leeftijdsklasse hoger, voetballen.
Mede vanwege zijn wat mindere motoriek en de constant oudere tegenstanders delfde hij altijd het onderspit. Hij was vaak een van de wat mindere spelers. Het laatste jaar bij De Leeuw en het jaar bij Amstenrade maakte hij veel progressie en hij besloot na het jaartje Amstenrade toch weer terug bij De Leeuw te gaan voetballen met zijn vrienden. De Leeuw gaf meteen aan dat hij nu in zijn eigen leeftijdscategorie terecht zou komen. Daar baalde hij in het begin erg van: hij wilde graag op het hele veld voetballen en niet nog een jaar op half veld.
De eerste wedstrijd zag je de oude Alessio, alleen nu won hij meer duels, aangezien de tegenstanders van zijn eigen leeftijd waren. Het rouleren van de trainer zorgde ervoor dat hij opeens in de verdediging kwam te voetballen. Onze Pirlo-fan moest opeens heel anders gaan spelen en dat deed hij echt heel goed. Hij kwam zelf ook glunderend van het veld af. Ik zei na de wedstrijd dat hij nu vast de volgende keer weer in de verdediging zou spelen. En ja hoor, ik had gelijk. Ook de trainer had het gezien. Hij speelde voor het eerst een hele wedstrijd zonder gewisseld te worden en deed het weer supergoed.
Af en toe slaat mijn hart over als hij kalmpjes zijn man uitkapt of een lastige bal toch gewoon aanneemt. Geen Pirlo maar Cannavaro taferelen. Meestal is achterin het devies: weg = weg. Dat heeft hij niet van een vreemde. Ik kreeg gigantisch vaak op mijn donder als ik weer eens achterin begon te pingelen, haha. Stiekem moet ik er dan ook om lachen en geniet ik ervan. Het is ook erg leuk om te zien dat hij eindelijk gelijkwaardig is aan zijn tegenstanders. Hij is fel, sterk aan de bal en kiest goed positie. Hierdoor heeft hij wat minder last van zijn motoriek, die nog steeds wat minder is dan die van zijn leeftijdsgenoten.
Wat wil en kan de JO12-speler?
Ze spelen in een wedstrijdvorm 8 tegen 8 op half veld en leren binnen het team te spelen vanuit een eigen basistaak. Dit zijn de leeftijdsspecifieke kenmerken. Waar moet je nog meer rekening mee houden?
Genieten dus, voor deze trotse papa die voor het tweede jaar op rij lekker langs de lijn als ouder kan kijken naar zijn zoontje op het voetbal. En de tweeling? Die rent lekker met een bal rond, door weer en wind, en maakt er hun eigen feestje van!