De afgelopen week was op meerdere vlakken een zware. Voor het eerst kon ik het snoepen niet tegenhouden, heb ik minder gesport dan ik graag had gewild en heb ik het huis niet helemaal picobello in orde. Het was zo’n vermoeiende week dat ik ook gewoon de motivatie niet had. Ik baal van mezelf. Ik heb het gevoel dat ik aan het falen ben. Ik heb zo’n duidelijke doelstellingen geformuleerd en voor het eerst sinds de scheiding lijk ik ze nu niet te gaan halen. Oke, ik had veel regelwerk, een druk schema, pech met de kids en het was een slecht nieuws show waar veel stress en tijd bij is komen kijken. Mijn energielevel is flink gedaald daardoor. Ik had weer moeite met opstaan en doordat ik daarvoor een week plat lag met corona was er meer in het huishouden te doen dan ik af kon krijgen.
Door de afspraken in de avonden en het laatste weekend met de kinderen heb ik ’s avonds veel meer gesnoept dan ik zou willen. Het was op het gebied van eten een echte cheatweek. Ik ben ook meteen een kilo bijgekomen. Ook van sporten is niet heel veel terechtgekomen deze week. Dubbel slecht dus. Wel bedankt Denise dat je nog de trappen van SnowWorld met me hebt gelopen, anders was het echt een rampweek. Maar jij hebt dus nog gezorgd voor een hoogtepuntje 🙂 Ik kreeg het gewoon allemaal niet geregeld afgelopen week en daarvan baal ik als een stekker en dat demotiveert me. Tot vanmorgen althans. Ik vraag me nu wel opeens af waar dat spreekwoord vandaan komt. Hoe kunnen stekkers nou balen…??
Ik wil mijn doelstellingen graag halen en deze stagnatie voelt voor mij aan als falen. Aan de andere kant geeft mijn lichaam aan dit even nodig te hebben. Ik ben ziek geweest en ben daarna van alles gaan doen om verloren tijd in te halen. Mijn lichaam zegt nu echter even stop. Maar door de afgelopen periode heb ik ook geleerd dat mijn lichaam het mij comfortabel wil maken en dat ik mijn lichaam en geest soms best mag pushen ook even door te zetten, zei het met mate. Dus vanmorgen had ik genoeg van dat comfy gevoel. Het was gister erg laat geworden en vanmorgen had ik weer te vaak op snooze geduwd. Totdat ik er dus genoeg van had.
Ik ben letterlijk uit bed gesprongen en naar de badkamer gerend. Ik heb een vrij koude douche genomen, mijn tanden gepoetst en nog eens mijn gezicht gewassen met steenkoud water. Heb een leuk setje kleren uitgezocht en ben mijn spullen gaan verzamelen. Die abrupte sprong maakte me opeens fit en gaf energie. Ik heb mijn lichaam mijn grenzen aangegeven en gezegd dat ik niet wil blijven liggen. Ik geef hem zijn rust vanavond wel. Op een moment die ik kies en onder mijn voorwaarden. Ik heb gefaald, wellicht, maar ik heb ervan geleerd en ik zorg dat ik er beter van wordt. Vandaag wel, morgen misschien weer niet, maar beetje bij beetje wil ik mezelf leren mijn lichaam te pushen wanneer ik dat nodig acht. Mijn geest is altijd vroeg wakker, mijn lichaam wilt nog onder een deken kruipen. Het is aan mij wat ik ermee doe. Wakker ben ik toch al, dus aan mij de kus mijn benen naar buiten te gooien of nog even om te draaien.
Dat stukje falen van de afgelopen week en de stagnering is denk ik nodig om dalijk meer succes te boeken. Om iedere dag wat makkelijker op te gaan staan, om iedere dag wat meer te poetsen, etc. Ik weet nu beter wat ik niet goed doe en wat ik wel goed doe en hoe ik die demotivatie om kan zetten. Deze tegenslag is geen falen, het is een leermoment om meer succes te boeken in de toekomst. Deze gedachte geeft me weer de motivatie die ik nodig heb. Ook op het werk liep ik vast en had ik geen zin meer om verder te gaan aan een project. Ik was immers al zoveel tijd verloren. Maar het heeft me ook slimmer gemaakt, dus ik heb het weer opgepakt en het probleem op kunnen lossen met de nieuwe kennis die ik had opgedaan door de eerste keer (of 3) te falen. In plaats van een tegenslag in mijn persoonlijke ontwikkeling maak ik dus eigenlijk juist een groei door. Het is slechts een kwestie van perspectief. De kinderen hebben nu 2 weken vakantie met mijn ex vrouw, dus ik heb geen excuses meer en het worden topweken, I know it!