Mijn solo-reis naar Madeira stond vandaag op de planning. Uiteraard ging ik weer goed voorbereid op pad. Maar op een bananencrisis was ik niet voorbereid.
Nadat we Stefan een keer een overwinning gunde in het snelste potje Catan ooit. Behaalde ik een epische overwinning tijdens een titanenstrijd gisteravond. Stefan was dit Pippo Inzaghi en stond de hele wedstrijd buitenspel. Daarna snel naar huis en de laatste spullen inpakken. Twee uurtjes later ging de wekker al. 2.30uur de laatste spulletjes nog snel in de koffer stoppen en opweg naar schphol.
Half Duitsland doorkruist om nog even goedkoper te tanken, maar onze Oosterburen hebben de betaalpaal nog niet uitgevonden. Verder een rustig ritje en netjes om 5.00u op de parking. Waar Parkos me de vorige keer netjes voor de vertrekhal afzette stond ik nu bij het station. Oke… Even een stukje lopen dus.
Ondanks dat ik bagage had kon ik toch al online inchecken gister, dat was een eerste keer met bagage, beetje raar wel. Ik kwam er echter al snel achter waarom. Allemaal hokjes die je bagage innemen zonder dat er mensen aan te pas komen. Het is bijna een zelfscankassa zoals in de supermarkt. Één dame aan een balie. Geen rij te bekennen. Weet je wat, ik check mn bagage lekker ouderwets in, werken voor je geld meid 😉 Geen zelfservice bagage drop-off voor mij, zoals dat zo mooi heet.
Ik had geen idee waar ik daarna naartoe moest dus maar meteen even aan de jonge dame aan de balie gevraagd.
Schijnbaar verstond ik het Amsterdamse accent niet goed. Ik liep helemaal naar gate B maar vond nr 68 niet. Ruim 20 minuten gelopen. Een blik op de schermen vertelde me dat ik D68 moest hebben. Dat bleek 15 minuten teruglopen te zijn. Grrrr….
Gelukkig heb ik last van ochtendhumor ipv ochtenhumeur en kon er stiekem wel lachen. Haast had ik toch niet en stress evenmin. Inmiddels al 6.45 en 10.000 stappen verder. Het hiken moet nog beginnen maar een goede warming-up is reeds een feit. #stappendoelbehaald
Ik stond versteld van alle nieuwigheden op Schiphol. Geen papieren boardingpass meer, digitale toiletten waar ik naar stond te zwaaien maar die niks deden, ik moest dus gewoon weglopen om hem door te spoelen. Mijn tas die automatisch een andere band pakte omdat er een levensbedreigende banaan in zat. Ohnee, we krijgen een bananencrisis.
De gast aan de balie durfde de tas nog niet eens te openen. De bananen zijn dus ook al niet meer wat ze waren. Gelukkig – ahum- waren de prijzen nog ouderwets (hoog). Ik moest aan de kant gaan staan en zelf mijn tas openen en heel voorzichtig de levensbedreigende banaan eruit halen. Gelukkig was ik ruim op tijd anders had ik nog mijn vlucht naar Madeira gemist. Solo reizen op zijn best dit, haha.
Nadat ik eenmaal apart stond en voorzichtig mijn banaan tevoorschijn had getoverd (Nee, niet die banaan!) keek de douane medewerker me nors aan. Hij knikte alleen zonder ook ook maar een rimpel in zijn gezicht. Of die gast heeft geen emotie of een net een lading botox in zijn gezicht gehad. Na een korte check kom ik erachter dat bananen ook echt gewoon in de handbagage mogen. Benieuwd wat de rest van de dag nog gaat geven.
Voor nu nog even genieten van de puffende mensen die al 20 minuten in de rij staan om het vliegtuig in te mogen, zodat ze als eerste bij hun stoel zijn die toch al gereserveerd is en die strakjes mogen opstaan omdat deze meneer aan het raam mag gaan zitten.
En terwijl ik dit type roepen ze om dat mensen van rij 27 t/m 32 alvast het vliegtuig in mogen. Deze meneer die lekker zat te chillen mag dus lekker doorlopen. Hahaha challaz b*tches.
En voor diegene die tot hier heeft gelezen, bom dias! Madeira here I come!