Madeira – Van muggenwekker tot Porto Moniz: net op tijd, nooit te laat

Op dag 4 had ik uiteraard geen wekker gezet. Daar dacht de mug, wiens partner ik de dag van tevoren vermoord had, echter anders over. Die zoemde onophoudelijk om 7 uur rond mijn hoofd. Uiteindelijk ben ik van ellende maar opgestaan.

Ik voelde me niet 100% van de drankjes en het korte slapen. Ik startte de dag dus met een stevig ontbijt. Een groenteomelet in een lokaal barretje en een pastel de nata deden me goed (volgens mij een pastei met rijstevlaai). Daarna begon ik aan een kleine roadtrip richting de PR11, die ik deze dag gepland had.

Onderweg kwam ik de mooiste scenario’s tegen. Van heuvels vol met gele bloemen, die aan de struiken hingen. En een aantal minuten later zat ik tussen gigantisch hoge bomen. Terwijl ik door het bos reed, op de top van de berg, keek ik een zijstraatje in en zag een open plek. Helaas, te laat om te stoppen, reed ik door naar onder. Op een of andere manier wilde ik toch graag terug naar die open plek. Uiteindelijk besloot ik onderaan om om te draaien en terug te rijden. Ik reed het pad op.

Terwijl ik verder richting de open plek rijd, komen er tenten in zicht en een vrouwtje die haar busje heeft omgebouwd tot camper. Volledig in de open natuur zijn de mensen hier aan het camperen. Ik parkeer de auto en loop een stukje over de grasweide. Het is hier prachtig, echt adembenemend mooi! Ik had nog wat te eten en te drinken meegenomen uit het barretje en neem hier dan ook een lange pauze. Genietend van het uitzicht en van het eten en drinken. Ik maak nog wat foto’s en loop terug naar de auto.

Ik kwam op de heenweg langs een barbecueplek en wilde daar even stoppen. Volgens mij heb je dit soort plekken ook in Waals bij het landenpunt, maar dit ziet er toch net wat anders uit uiteraard. Er staan wat picknicktafels en een barbecue huisje. Toen ik daarna de berg aan de andere kant weer afdaalde, waren er meer van dit soort picknickplaatsen. Zo vervolg ik mijn weg richting mijn eerste levadawandeling, de PR11 Vereda dos Balcões. 

De kleine parkeerplaats is al vol, en er staat best veel politie op de weg. Ik durf de auto dus niet langs de straat te parkeren, niet wetende of dat wel mag. Ik besluit een stukje terug omhoog de berg op te rijden, naar een andere parkeerplaats, die wel nog helemaal leeg was. Vervolgens wandel ik naar onder om te starten aan de hike.

Het is maar een korte hike die totaal niet uitdagend is. Ik haal de ene na de andere wandelaar in, tot ik op een gegeven moment bij een platform uitkom met een prachtig uitzicht. Een Duitse familie is aan het proberen om foto’s te maken. Ik vraag of ik ze even moet helpen om de hele familie erop te krijgen. Ik schiet wat foto’s van ze, maak een praatje en ze bedanken me vriendelijk. Ik maak ook wat foto’s en loop snel via de trail terug.

Ook op de terugweg heb ik er een lekker tempo op maar geniet iets meer van de verschillende fluitende vogeltjes zoals te zien in het album van deze dag. Ze landen vrolijk voor je voeten op het pad, fluiten even naar je en maken dan weer snel dat ze wegkomen. Misschien had ik wat vogelvoer mee moeten nemen, dat was wel ruig geweest. Ook kom ik een paar verdwaalde berggeiten tegen op cliffen onder me.

Ik kom weer langs een super leuk barretje op de rotswand met wat provisorisch in elkaar gezette tafeltjes en stoeltjes. Hier was ik op de heenweg snel voorbij gegaan omdat er teveel mensen stonden. Uiteraard verkopen ze veel te dure soevenirs en betaal je al vlug een paar euro teveel voor een drankje of wat lekkers. Ik neem even de tijd om een paar leuke foto’s te schieten maar loop dan ook weer snel door. Het sikt hier namelijk van de wespen.

Vlak voor het einde komen hele groepen mensen voorbij. Ik was blij dat ik net daarvoor al aangekomen was. Ik loop de straat op en er staan bussen vol toeristen. Dit had ik niet verwacht. Ik baan mijn weg door de bussen terug naar de auto. Ik neem nog even een pauze in een klein tuintje en wil een blogje maken. Helaas, net zoals op veel plekken, is er geen internetverbinding. Dan maar meteen doorlopen.

Ik besluit om via de bergen naar mijn volgende locatie te rijden. Ik kom langs het dorpje Santana, waar nog traditionele huisjes staan. Langs de weg vind ik toevallig een parkeerplaats. Ik zet de auto snel neer en loop even het dorp in. Ik maak wat foto’s van de grappige huisjes, maar ik hou niet echt van dit soort toeristische trekpleisters. Op het pleintje is een fruitmarkt. Wat vitamientjes doen me vast goed. Ik loop naar een vrouwtje en pak een appel en een banaan. Ik moet eerlijk zeggen: ze smaken overheerlijk. Zoveel smaak. Ze zagen er alleen niet uit, maar daardoor waren ze des te lekkerder.

Ik stap weer de auto in en vervolg mijn weg. Ik kom langs allemaal mooie plekjes en stop overal even om een fotootje te maken, en om even te genieten van de mooie uitzichten terwijl ik last minute beslis om nog snel de PR6 25 Fontes & Risco waterval te doen.

Verder toerend door de regio’s van Santana en Porto Moniz kom ik meer stieren dan mensen tegen en veranderd het landschap iedere minuut. Langzaam kom ik op een soort heidelandschap. Dat betekend dat we bijna bij de PR6 zijn. Dit is een hike langs allemaal watervallen, die eindigt bij een hele grote, prachtige waterval. Als ik het mij goed herinner: de grootste van Madeira.

Ik parkeer de auto en loop een hele lange, steile berg naar beneden. Het loopt wel gemakkelijk omdat het geasfalteerd is. Het is bloedheet en er komen vele puffende mensen de berg omhoog gewandeld. Dat demotiveert mij wel een beetje.
Als ik onderaan de berg kom, bij een restaurantje, staan er heel veel mensen te wachten op pendelbusjes die ze terug de berg omhoog brengen. Deze mensen durven de berg omhoog niet meer aan.

Aan de ene kant ben ik blij dat er zoveel mensen staan. Dat betekent dat het pad misschien wat rustiger is. Vanaf dit punt begint het echte wandelpad pas. Steeds verder daal je af, met heel veel trappen. Maar ja, alles wat ik nu omlaag moet, kan ik dadelijk weer op. De wandeling op zich valt me een beetje tegen en is niet heel spectaculair. De waterval daarentegen des te meer. Maar helaas, hier is het nog wel bomvol met mensen. Ik klim en klauter over de rotsen naar voren toe en maak een paar foto’s. Daarna maak ik dat ik weer wegkom.

Ik heb de pas er goed in en ren bijna alle trappen omhoog, net zoals ik dat normaal bij SnowWorld in Landgraaf doe. Voor ik het weet, kom ik dan ook weer aan bij het restaurantje. Ik loop naar binnen om misschien wat te drinken te bestellen. Maar als een flesje water al €3,50 kost, dan houdt het voor mij snel op. Ik loop naar buiten en vul mijn flessen water bij een fontein. Het is nog steeds bloedheet dus wat vers koud water kon ik goed gebruiken.

Nu staan er nog maar een paar mensen op de bus te wachten. Ik twijfel heel even wat ik moet doen, maar ik ben ook op Madeira om mijn lichaam te testen. Ik wuif die gedachte dan ook snel weg en begin aan de lange wandeling de berg omhoog. Ik doe mijn gezicht naar beneden, begin met wandelen en ben geen seconde meer gestopt. Goed letten op mijn ademhaling en zoveel mogelijk door de schaduw wandelen. Voor ik het weet, heb ik de top alweer bereikt. Trots op mezelf en trots op mijn lichaam. En bovenal, dit keer ben ik niet verdwaald zoals tijdens mijn Pico Grande hike.

Vlakbij mijn auto zit een wat flinkere dame op het stoepje in de schaduw. Ik vraag of ik er even bij mag zitten. Hoestend en puffend geeft ze antwoord dat dat prima is, en vraagt tegelijkertijd of ik het dan wel niet erg vind dat ze een sigaretje opsteekt. Ik schiet in de lach. “Van mij mag je,” zeg ik. Terwijl ik bij mezelf denk: je stikt nu al. Maar goed ieder zijn ding hè.

We maken een praatje en ik stap vervolgens in de auto om mijn weg te vervolgen richting de volgende slaapplek: in Porto Moniz. 

Het is nog steeds bloedheet. De weg slingert verder en verder omhoog de berg op. En de zon schijnt superfel. Opeens zie ik het Fanal Forest links naast me opduiken. Die hike staat later nog op de planning. Ik rijd rustig door.

Opeens zie ik een man en een vrouw al zwaaiend op de weg staan. Ik stop even voor ze. Ze vragen of ze een stukje met mij mee mogen rijden, want ze kunnen hun auto niet meer vinden, die blijkt kilometers verderop te staan. Het is een Frans stelletje. De vrouw is vier maanden zwanger. Ze hadden zich vergist in de hike, die toch een stuk zwaarder was in deze hitte en ze hadden zich verlopen. Uiteraard mogen ze van me meerijden, en ze vertellen over hun avontuur in de auto. Duizend bedankjes later zet ik ze bij hun auto af en vervolg ik mijn weg. 

Wat een prachtige route is dit. Van de zon zat ik in één keer in een dikke mist. De weg bleef stijgen, totdat ik zelfs boven de wolken uitkwam. Een prachtige witte deken verscheen in het dal. Ik ben een aantal keer gestopt om een paar mooie foto’s te maken, om vervolgens weer door te rijden. Ik moest namelijk voor zeven uur ’s avonds inchecken. Om tien voor zeven parkeer ik de auto in Porto Moniz. Ik loop snel het hostel binnen en roep naar een man die ik in de keuken hoor. 

“Ah, you’re the late one,” zegt hij terwijl hij uit de keuken komt.
Ik corrigeer hem snel.
“No, no, I’m not late. I’m JIT.”
Hij kijkt me vreemd aan.
Ik zeg: “Just in Time.”
Er verschijnt een lach op zijn gezicht. 

“You didn’t do the check-in online,” zegt de man. Dat herinnert me aan die rare mailtjes die ik eerder kreeg en niet vertrouwde. Ik had contact opgenomen met Booking en gevraagd wat ik moest doen. Zij zeiden: helemaal niks, gewoon negeren en op locatie inchecken. Ik geef hem mijn paspoort en ik word ingecheckt. Maak nog een praatje met de vriendelijke man, die er een beetje nors uitziet, maar eigenlijk superveel humor blijkt te hebben.

Ik leg mijn tas op de kamer. Dit keer alleen de rugzak, de grote tas laat ik in de auto. Vanaf nu slaap ik iedere dag ergens anders, en ik ga niet steeds met die grote tas slepen. Ik pak het hoognodige eruit en neem een handdoek in de hand. In Porto Moniz zijn natuurbaden waar het zeewater over een muurtje slaat en tussen de rotsen een soort zwembad vormt. Ondanks dat het inmiddels al zeven uur geweest is en het water steenkoud is, ga ik er toch in. Ik zwem even heerlijk rond. Ook dit is iets wat ik thuis niet snel zou doen. Ik háát koud water. Maar om een of andere reden vind ik het nu heerlijk.

In Porto Moniz is het behoorlijk bewolkt en dus koud als ik eruit kom. Ik ga snel naar het hostel en douche me op mijn kamer. Daarna loop ik naar buiten om even bij een restaurantje wat te eten. Er staan zeeslakken op het menu. Dat heb ik nog nooit gehad, dus dat is het proberen waard. Ook bestel ik gegrilde tonijn, iets wat een specialiteit uit deze regio is. Het restaurant is iets prijziger dan ik gewend ben, en het smaakte niet eens zo goed. Weet ik meteen weer waarom ik altijd lokale dorpjes in rij om te gaan eten.

Na het eten maak ik nog een wandeling door Porto Moniz, waar op dit moment niet veel te doen is. Daarna ga ik slapen, want morgen wil ik vroeg opstaan om naar het Fanal Forest te rijden.