Wat begon als een solo-reis, eindigde als een collectie van momenten die ik nooit meer vergeet. Ik neem niet alleen mijn spullen mee terug in mijn wandeltas maar nog veel meer dat niet in waarde uit te drukken is.
Dag 7 begon rond een uur of half acht. Voor mij was dat dus lekker uitslapen. Opstaan, kopje thee, en naar het ontbijt. Om acht uur sta ik voor een gesloten deur. Volgens mij slaapt het hier allemaal uit. Dan zal het ontbijt wel pas om negen uur beginnen. Daar ga ik niet op wachten. Tijd voor een activiteit.
Ik stap de auto in en rijd naar de Cascata dos Anjos. Een waterval die midden op een weg valt. Het is een kleine vijftien minuten rijden vanaf de boerderij. Een paar honderd meter ervoor is de straat al afgesloten. Voorheen kon je hier gewoon doorheen rijden. Je mocht alleen niet onder de waterval door, maar je moest via de zijkant langs de rotswand erlangs rijden.
Het fijne aan zo vroeg aanwezig zijn, is dat er wederom bijna niemand te bekennen is. Alleen een Nederlands koppeltje. Ik laat ze rustig hun foto’s maken en vraag of ik hen ook even op de foto moet zetten. Dat vonden ze erg fijn. Ik vraag of het meisje mij ook even wil fotograferen, en ik ga bij de waterval staan. Daarna pak ik de telefoon weer over en film ik hoe ik zelf onder de waterval doorloop. Eén ding weet ik zeker: dit was de hardste waterval van deze reis, ik had immers de 25 watervallen hike al gelopen. Zelfs mijn telefoon viel hier gewoon uit van het harde water.
Na vijf minuten heb je het echter ook alweer gezien. Ik loop terug naar de auto en maak nog even een ritje door de bergen, totdat ik precies op tijd terug ben voor het ontbijt. Het is inmiddels kwart over negen in de ochtend. Er liggen omeletten, spek, champignons, een hele grote bak met vers fruit, yoghurtjes, kwark, noem maar op. Veel brood en croissants, maar dat probeer ik nog steeds zoveel mogelijk te vermijden. Ik pak me een vers recept, flink wat ei, en een bakje met fruit en kwark, en zet me aan tafel.
Ik maak een praatje met een wat ouder Nederlands koppeltje, terwijl er een getinte vrouw binnen komt gewandeld. “Goedemorgen”, zegt ze heel vriendelijk, en ze komt aan de tafel naast me zitten. Ik weet niet meer hoe laat we samen van tafel gingen, maar we hebben over van alles en nog wat gesproken. Ook haar achttienjarige zoon kwam er nog even bij zitten. Wie dacht dat solo-travelling eenzaam was? Heerlijke rustmomenten in je uppie in de natuur, afgewisseld met leuke, interessante en serieuze gesprekken met wildvreemde mensen die je overal tegenkomt, en oprechte interesse tonen.
De enige momenten die weleens eenzaam kunnen zijn, zijn tijdens het avondeten, als je alleen aan een tafel zit en mensen met elkaar bezig zijn. Voor de rest is het geweldig en alles behalve eenzaam.
Op de boerderij Dazk Golden Estate krijg je standaard een late check-out, waar ik besluit gebruik van te maken. Om 12:45 ga ik namelijk paragliden. En dat is maar tien minuten hier vandaan. Om 12 uur is de check-out. Ik maak mijn grote tas al volledig klaar voor de reis, dan hoef ik dat morgen allemaal al niet meer te doen. Ook de terugreis pakken we dus slim aan. De laatste losse spulletjes stop ik tussen de kleren. Ook de wandeltas wordt al secuur ingericht, want op de heenweg was mijn grote tas iets te zwaar. Dus nu heb ik ook wat zwaardere spullen in de wandeltas gestopt, die meegaat als handbagage.
Ik neem nog een laatste lekker warme douche en vervolgens laat ik de sleutels achter en vertrek ik richting het strand, waar ik opgehaald word om te gaan paragliden. Als ik aankom, zie ik de eerste mensen al in de lucht zweven. Wauw, dat wordt vet!
Wederom praat ik in mijn beste Frans met een jongeman die op zijn vriendin aan het wachten is. Zelf durfde hij niet. Daarna zat ik op een muurtje in de schaduw. Een man van een ander paraglidingteam kwam een praatje maken. Supervriendelijk en hyped is hij. En met zich heeft hij een hond. Dat was ook de aanleiding van het gesprek. Ik begon in het Spaans tegen de hond te praten, waarop hij verbaasd was. En begon te vragen waar ik vandaan kwam, hoe ik die talen allemaal kon. Zo beginnen zulke gesprekken vaak. Of gewoon met een hele simpele vraag. Een, where are you from? Wow, it’s windy today huh…? Do you know how far the walk still is?
Vervolgens komen zijn veel te late klanten eindelijk aangewandeld, en gaat hij de berg omhoog. De hond laat hij bij mij achter. Ondertussen komen er vier prachtige dames aangewandeld. Ze komen recht op me af en beginnen van alles aan me te vragen. Of ik ook ga paragliden, wat ik dan mag doen, en of ik rekening hield met het feit dat hun vriendin jarig was en de andere meiden dit als verrassing voor haar geregeld hadden, om te gaan paragliden. Ze wist er zelf natuurlijk niks van.
We kletsen en lachen wat, en ik vraag of ze straks mijn landing willen filmen. Geen enkel probleem.
Na een tijdje komt mijn piloot/begeleider/parageleider 😅🤣 letterlijk uit de lucht vallen. Ik had een rennende landing verwacht, maar schijnbaar moet je gewoon je benen optrekken en land je op je reet. Ik zie alle mensen nog lachen, dus het was wel oké. Fijn.
Hij wacht even tot ook zijn collega’s geland zijn, met hun klanten. En ik kijk toe hoe excited iedereen is, met elkaar, met zichzelf, met hun vrienden. Ze ruimen op en Miguel de piloot komt bij mij en de dames staan, en we maken een praatje. Het blijkt dat de begeleider van de jarige job — oftewel de Birthday Queen — veel te laat is. “Oh, die komt zo wel,” zegt hij. “Gewoon even afwachten.” Ondertussen maakt hij alles gereed om met mij en twee Amerikaanse dames naar boven te gaan rijden.
Op de weg naar boven krijgen we over van alles en nog wat uitleg. Niet over het paragliden, maar gewoon leuke feitjes over Madeira. We maken ook nog een praatje met elkaar: hoe je op vakantie komt, waarom je voor Madeira hebt gekozen, en dat soort dingen. Dan lopen we een klein bergje af naar de start plek.
We komen op een grasveldje van ongeveer 10 bij 20 meter. “Wow, dit is wel erg klein.” “Are we going to start from here?” vraag ik. “Yes, we are.” Oké dan. De Amerikaanse dames en ik kijken elkaar even angstig aan, niet wetende hoe dat gaat lukken.
Ik mag als eerste vertrekken. Geen lady’s first dit keer. Terwijl de piloot me in het harnas helpt, zakt de wind een beetje weg. Ook hijst hij zichzelf in het harnas en we maken ons vast aan de vlieger. Dan is het wachten. Wachten op een goede wind.
Als de wind aanzet, laat hij snel de vlieger in de lucht. We bewegen maar een paar meter. Ik kan me herinneren van vliegeren dat je honderden meters moest rennen, en dat het stomme ding dan nog steeds niet de lucht in vloog. Maar deze man heeft aan een metertje of twee al genoeg.
Dan staat de vlieger hoog in de lucht. Ik voel dat hij me van links naar rechts trekt. Soms een beetje naar voren, en dan weer een beetje naar achteren. We wachten op de wind. “Als ik zeg ga, dan ren je gewoon,” zegt de piloot tegen mij. Ik geef bevestigend een duimpje omhoog.
Dan hoor ik het. En ik zet het op een rennen. Ik ren het bergje omlaag en voel mijn voetjes van de vloer komen. Dan weer op het gras… weer een paar pasjes rennen… en dan vliegen we in één keer 10 tot 20 meter de lucht in. Uit het niets.
Wauw. Wat een ervaring! Wat een kick.
De wind komt van links naar rechts en de piloot moet de vlieger even onder controle houden. Adrenaline. Er komt weer een mooie windstoot en we vliegen nog wat hoger. En dan… volledige kalmte, bijna stil hang ik in de lucht. Kijkend naar al het moois om me heen. Wat een uitzicht. Wat een ervaring. Zo enorm mooi, bijna niet te omschrijven.
Het is net alsof je als een vogel door de lucht zweeft. Ik hoor niks, behalve een vleugje wind. En ik kan bijna het hele eiland overkijken. Wat een prachtig aangezicht. Volledige rust hierboven, kijkend naar de chaos en de natuur onder je.
Na een minuutje zegt hij: “I’m going to fly near the cliff, so we can catch more wind and stay up as long as possible.”
En we razen vlak langs de bergen af, op zoek naar zoveel mogelijk wind. Want ik ben toch net iets te zwaar om heel lang in de lucht te blijven, en voor de wind om me steeds weer omhoog te tillen. Uiteindelijk duurt de vlucht een minuutje of twaalf. Wanneer we bijna geland zijn, begin ik alvast te zwaaien naar de dames die al vrolijk staan te wachten.
Dan komt de landing. Beentjes omhoog… Gelukkig heb ik een dikke reet, dus is de landing meer dan zacht. Ik word omhoog geholpen en we geven elkaar een handdruk, een knuffel en een box. Wat een kick om dit te doen. Ik heb overigens de hele vlucht kunnen filmen met een GoPro, dus dat wordt nog nagenieten.
Ik help Miguel de spullen aan de kant te leggen, zodat ook de Amerikaanse dames dadelijk veilig kunnen landen. Die wegen echter een stuk minder dan ik, en zijn een minuut of twintig in de lucht.
Ondertussen loop ik weer naar de Letse dames en vraag of het gelukt was met de foto of het filmen van de landing. Ze beginnen flink te giechelen. “We where looking for a white shirt, but yiu are now wearing brow”, ik moest een winsjack over mijn shirt doen tijdens de vlucht.” Then we saw you waving and I forgot the password, so I was to late.” Uiteindelijk hebben ze alleen een foto kunnen maken van hoe ik op mijn kont zit na de landing 🤣 We kunnen er allemaal om lachen en ik zeg dat ze dat dan een kusje kost, waarop ik enthousiast van alle drie een kus op mijn wang krijg.
We kletsen nog wat verder en kijken naar de Amerikaanse dames in de lucht. Wanneer een van de dames vraagt of ik de foto’s op mijn telefoon al heb bekeken, kijk ik haar bedenkelijk aan en open mijn telefoon. De dames zijn gewoon lekker gaan lunchen en hebben met mijn telefoon foto’s van zichzelf gemaakt.
We gaan stuk en nemen de foto’s nog even door, en dan landen ook de Amerikaanse dames. Uiteraard loop ik daar even naartoe. We gaan nog even met z’n allen op de foto en geven een groepsknuffel. Daarna voeg ik me weer bij de Letse dames, wachtend op hun jarige vriendin.
Als de Birthday Queen ook geland is, beginnen de vriendinnen luid te roepen. De piloot komt snel naar hen toe en zegt dat ze stil moeten zijn en haar in het moment moeten laten zitten. Hij gaat terug naar de jarige en zegt dat ze aan het strand moet gaan zitten, even naar de oceaan moet kijken en de vlucht nog een keer door moet nemen. “Stay in the moment,” zegt hij, waarop hij de andere dames streng toespreekt: “This is her journey, leave her alone.”
Nou, dat kan ook wel op een andere manier. Ze zijn gewoon super enthousiast voor hun vriendin en de andere piloten waren juist super enthousiast.
Als ze na een paar minuten aangewandeld komt, maken de meisjes meteen allemaal grapjes over haar ‘journey’. We kletsen nog wat na, nemen met z’n allen een foto, geven een knuffel, en dan vervolgt ieder helaas zijn eigen weg. Ik moest naar de ene kant van het eiland, en zij naar de andere. Anders waren we graag een drankje gaan doen en een dansje gaan wagen in de avond.
Nu moet ik het verhaal toch even onderbreken. Als ik dit schrijf, ben ik al terug. En liep ik net de trappen van SnowWorld omhoog. Nog even in de wandelsfeer blijven terwijl de auto een beurtje krijgt. Bijna bovenaan aangekomen, in de brandende zon, hier is het namelijk veel warmer dan in Madeira, staat een man in zijn eentje, bijna smekend om een praatje. Ik kijk hem vriendelijk aan en zeg: “Goedemorgen, beetje warm vandaag hè?”
Waarop de man hele verhalen begint te vertellen. En net als op Madeira, begint met een simpele vraag vaak een heel gesprek. Net als deze man, zat daar niet iedereen constant in zijn telefoon gedoken maar was er veel meer verbinding met elkaar.
Ik vervolg mijn weg richting Funchal en besluit via de bergen te rijden. Ik kom langs een kapper en besluit meteen even mijn haren te doen en me te laten scheren. Aangezien het al vrij laat is besluit ik er een wellness dagje van te maken. Ik parkeer in Funchal en zoek een massagesalon op. Het blijkt een traditionele Thaise salon te zijn.
Ik krijg een klein glaasje thee en moet mijn schoenen uitdoen en Crocs aan. Daarna word ik naar de massagekamer begeleid, die lekker warm is en ook warm is aangekleed. Ik krijg een traditioneel Thaïs tuniekje aan en wacht rustig tot de vrouw terugkomt. En dat is een kleine, best wel knappe Thaïse vrouw van mijn leeftijd.
Ze zegt me dat ik op mijn buik mag gaan liggen en vraagt nogmaals of ik echt nog nooit een Thaïse massage heb gehad. Ik zeg: “Nee, nog nooit. Wel heel veel andere soorten massages.” Ze waarschuwt me dat dit anders is dan alles andere. En dat het een experience zal zijn. Nou, die hebben we vandaag al genoeg gehad… dus kom maar op met die happy ending 🤣🤣
De vrouw begint me rustig aan mijn benen te masseren. En dan mijn rug.
“This massage is without oil. And it’s very firm,” zegt ze.
Ik steek mijn duimpje omhoog.
En dan gebeurt er iets onverwachts… Ze klimt op de bank en gaat bovenop me zitten. Wat gebeurt hier nou? denk ik bij mezelf. Nee niet wat jullie denken, viezerikken! 🤣
Ze leunt voorover, met haar spitse elleboog in mijn rug. Ik zet me schrap. Dit gaat heftig worden. Ze begint met volle kracht over mijn rugspieren te wrijven met die spitse elleboog.
Nou, om in jullie gedachten te blijven: ik zal maar zeggen dat ik genoeg gekreund heb.
Vervolgens wordt het nog mooier. Ze gaat rechtop op de bank staan en dan met beide benen op mijn kuiten, en begint met haar hakken en tenen mijn kuiten te masseren. Zo over mijn hamstrings, totdat ze boven op mijn rug staat.
En nu begint ze keihard met haar tenen in mijn schouders te wroeten.
“Your muscles are very tight, sir,” zegt ze, en begint nog harder te duwen.
Ik weet niet wat ze allemaal precies aan het doen is. Zittend, staand, liggend en ik wordt in allerlei houdingen gevouwen door haar, in een poging de schouders los te krijgen. Hier en daar een harde kraak en een zucht van verlichting van haar. En van mij!
Hierna moet ik me op mijn rug draaien, en ze begint weer rustig te masseren. Nu begint ze opeens aan alle kanten aan me te trekken. Not the way I like it.
Weer word ik dubbelgevouwen, worden mijn armen in onmogelijke posities gedraaid, en wordt er met alle ledematen op me gemasseerd. Gelukkig had deze vrouw één ledemaat minder dan die vrouw van de discotheek. Want hier weet je het maar nooit.
Het mooiste had ze bewaard voor het einde. Ze vraagt me of ik in kleermakerszit kan gaan zitten. Wat mij normaal al niet meer lukt, met die stijve benen van mij. Maar, met de goede hulp van Mark en Harry Jr in Nederland, en met deze massage, lukt het me zonder al te veel moeite.
“Give me your hands,” zegt de masseuse, terwijl ze weer op de bank klimt en rechtop is gaan staan. Ik geef haar mijn handen. Ze zet haar voeten op de binnenkanten van mijn knieën, terwijl ik nog steeds in kleermakerszit zit, en begint mijn knieën naar onder te duwen. Terwijl mijn heupen kraken, zit ik te kreunen.
“Oh, that is very good, sir,” zegt ze met een lach. Waarop ik blij ben dat de massage eindelijk is afgelopen. Ook zij zelf is erg moe van de behoorlijk heftige massage, en ze zegt dat ik me weer om mag kleden en gaat terug naar boven. Ik kan je vertellen, ik ben nog nooit zo uit elkaar getrokken 😅
Als ook ik boven kom, krijg ik een flesje water. Ze zegt dat zij ook altijd zo vast zit, en ook zo’n harde massage nodig heeft. Ze vraagt of het me wel bevallen was.
Ik zei dat het heel erg ruw was, maar wel lekker.
En ik kan je vertellen: twee dagen later heb ik nog steeds… het gevoel alsof ik op die bank zit. Het gevoel alsof ze er zojuist nog op me gestaan heeft. Maar alles voelt wél soepel aan. Dus al met al, toch een happy ending gekregen haha.
Inmiddels is het al wat later geworden, en besluit ik wat te gaan eten, want na het ontbijt had ik niks meer gehad. Ik loop weer de oude binnenstad in, waar het gezellig druk is. Alle terrasjes zitten bomvol. In het bananenrestaurant is nog een plekje, precies aan het pleintje waar een straatmuzikant enthousiast aan het zingen en muziek maken is.
Helaas hebben ze alleen maar burgers op de kaart, en ik weet nu al dat die nooit zo lekker gaat zijn als die van midden uit de bergen. Ik bestel een kleine burger en wat te drinken en zet me op het terras. De muzikant, die niet zo heel goed kan zingen, weet wél heel goed sfeer te brengen, en betrekt het hele plein bij zijn muzikale talenten.
Op het moment dat ik mijn eten en drinken op heb en mijn beurs wil pakken om hem wat geld te geven… mis ik mijn beurs. Paniek! Dit gaat me toch niet gebeuren op mijn laatste avond, hè? Ik betaal vlug met mijn telefoon, wat gelukkig mogelijk was, en ga zo snel als ik kan naar de auto, om te kijken of hij daar misschien in ligt.
In de beurs zitten mijn rijbewijs bankpassen en creditcards, die ik straks ook nodig heb als ik naar Albanië ga. Die mag dus écht niet kwijt zijn.
Ik doorzoek de hele auto. Niks te vinden. Met mijn handen in mijn haren, die ik nu al helemaal niet meer heb, nadat ik naar de kapper ben geweest, bedenk ik wat ik nog kan doen. Ik besluit de hele reistas maar overhoop te halen.
En ja hoor… ergens tussen de kleren in lag mijn beursje.
Ik was superblij en twijfelde of ik toch nog even terug naar het plein zou gaan. Maar ik besluit dat het eigenlijk wel laat genoeg is, en dat ik misschien beter kan gaan slapen.
Ik ga naar de hostel en check me in. Onderweg kom ik nog een prachtige regenboog tegen.
Een kleurige boog tussen afscheid en aankomst, tussen avontuur en thuiskomen. Het voelt alsof de reis rond is.
Ik heb een gedeelde kamer geboekt dit keer, maar als ik naar bed ga, is er nog niemand. Rond een uur of twaalf lig ik nog wakker een blog te schrijven. Een jonge Belg komt binnen en is blij dat ik wakker ben, zodat hij niemand wakker heeft gemaakt. Ook hij vertrekt morgen en wil nog een laatste feestje meepakken.
Ik besluit mee te gaan naar de Copacabana, een discotheek in de kelder van een casino. Het is een prachtige club met zeer goede muziek. Helaas is het publiek tussen de 16 en 20 jaar. Ik kijk wat rond naar de enthousiaste tieners, die er hier wel echt een feestje van maken. De dansvloer staat afgeladen vol.
Naast me staat een getinte man rustig te viben. Ik ga even wat frisse lucht halen op het terras, en als ik terugkom, staat de man ergens anders — wederom alleen. Ik loop erop af en vraag of hij alleen is. “Ja, mijn eerste solo-reis,” zegt hij in het Engels, met een overduidelijk Nederlands accent.
“Where are you from?” vraagt hij.
Ik zeg: “Net als jij waarschijnlijk, woon ik in Nederland.”
We praten nog een uurtje verder en om 3.00 uur zeg ik tegen de Belg dat ik wil gaan. Hij besluit een taxi te nemen. Terug in de hostel val ik al snel in slaap.
De volgende ochtend ben ik toch weer op tijd op. Ik breng de auto terug en neem vanuit het vliegveld nog een foto van São Lourenço. Ik ben veel te vroeg en begin mijn volgende blog te schrijven, en nuttig een klein Italiaans ontbijtje.
De vlucht is een uur later maar dat was al bekend bij het inchecken. Als we eenmaal in het vliegtuig zitten, horen we dat het Franse luchtruim gesloten is en we waarschijnlijk nog eens twee uur moeten wachten, maar dat ze proberen eromheen te vliegen. En dat ze ons daarom in hebben laten stappen zodat we meteen kunnen vertrekken als we een go krijgen. Na 40 minuten vertrekken we alsnog, via Engeland. Heerlijk! We zijn meteen weer in de chaos terechtgekomen. Back to earth. Drukte, chaos, vertragingen…
Na een flinke vertraging land ik om 17.00 uur op Schiphol en haal mijn auto op. De terugrit naar huis duurt uiteindelijk vier uur(!). Wat is het toch fijn om weer terug te zijn. De boys vragen of ik nog even aansluit bij het spelletje dat eigenlijk al gepland stond. Ik maak ze nog even in met Catan, en ga naar huis. Binnen vijf minuten val ik in slaap.
Een reis vol zon, mist, kliffen, watervallen, nieuwe ontmoetingen, spierpijn, adrenaline, rustmomenten en verrassingen.
Ik vertrok alleen, maar kwam gevuld terug. Met herinneringen, verhalen, nieuwe energie en heel veel ervaringen rijker.