Oke, mijn eerste hike was nogal een experience zal ik maar zeggen. Bereid je dus voor op een heel lang verhaal!
Maar net als de prachtige vergezichten tijdens de hike, zeker de moeite waard.Na een heerlijk eerste dag lekker vroeg opgestaan voor mijn eerste hike. Bewust ervoor gekozen de zwaarste meteen te doen, dan zitten we er meteen lekker in. Rond 7.30 lokale tijd stond ik al lekker rondjes te draaien op de top van de eerste rots vlakbij het startpunt. Ik loop terug naar de auto om mijn tas te pakken en vol verwachting te beginnen aan het avontuur. Terwijl ik mijn waterfles zoek, telefoon… Dat is een belangrijke, die moet ik echt even aannemen. Bijna een uur later hing ik op, maar het was de moeite waard. Na een heerlijke eerste dag, was nu dan echt tijd voor het echte werk.
Tijdens het bellen kwam ik er al snel achter dat ik de waterflessen vergeten was, dat is een slecht begin. En een slecht begin is het dubbele werk. Inmiddels waren ook al andere mensen gearriveerd en een familie was zo vriendelijk een leeg flesje te geven. Die kon ik dan onderweg wel even vullen. Ik had een gpx ingegeven in Komoot omdat ik niet de hele route over de PR12 wilde lopen. Na een dik half uur, die perfect ging en echt heerlijk was, ging ik op zoek naar de splitsing richting de bergtop die volgens Komoot hier moest zijn. Maar helaas was er niks te vinden. 15min doorlopen, niks te vinden. Toch maar terug en nog eens zoeken, niks te vinden. Op internet zoeken bracht ook al geen uitkomst. Dan lopen we maar door. Ik was al meer dan een half uur tijd verloren en het zou een hele lange wandeling zijn. Tot zo ver, ga goed voorbereid op reis.
Het werd al snel warmer en ik was helaas nog geen waterpunt tegengekomen. Ik zat gelukkig aan de kant van de berg waar redelijk veel schaduw was en had een heerlijk tempo in de benen. Totdat… Route afgesloten! Kak! Die was mij niet bekend, wel de PR1 maar deze wist ik niet. Het had echter zo moeten zijn want er was een steil geitenpaadje omhoog en ik zag daar een houten paaltje liggen. Laat dat nou precies zijn waar ik eerder naar op zoek was. Ik klauter omhoog naar de andere kant van het heuveltje. Hier liep ook een mooi wandelpad en er lag nog een houten bordje op de grond. Verderop zag ik mensen die dat paadje aan het volgen waren. Ik draai het bordje om en zie Pico Grande staan. Die wilde ik hebben!
Ook ik ga het steile pad op dat al heel snel, heel smal wordt. Door het gewas baan ik me een weg. Levensgevaarlijk overigens want één glijpartij en je rolt zo de berg naar onder. Niet bij nadenken en door. Hier en daar kwam een stroompje water uit de berg, maar steeds in de modder. De fles vullen was dus niet mogelijk. Om niet nog 10x over het water te beginnen, het bleek een van de zeer weinige routes te zijn zonder een enkele levada of wat grotere natuurlijk stromen. Ik besloot dus om geen water te vragen aan anderen, totdat… Dat komt later wel.
De route wordt nu steeds leuker. Letterlijk klimmen en klauteren. Ik wacht nog even bij een vader die druk aan het bellen was en wiens dochter van een jaar of 15 stond te brullen. Niks aan de hand zegt hij, dankjewel voor het stoppen. Dat leek ook het pad te doen. Een kabel hielp je omhoog te klimmen door het struikgewas. Zo dik dat de route wel leek te stoppen. Na een pittige klim kwam je echter weer op een half aangelegd pad uit. Zand, kiezel en lossen stenen gingen op een mega steil en zigzaggend omhoog.
Oke, dit wordt zwaar maar het lijkt niet zo ver. Met heel veel mini-pauzes kom ik op een plateau. Prachtig uitzicht tussen de bergen en de klim meer dan waard. Achter me werd het pad echter nog steiler. Halverwege zet ik mijn petje maar op, die zon is niet meer te doen. Buiten adem neem ik een proteinebar en een suikerstripje terwijl ik zitten geniet vann het uitzicht. Ik videobel effe mijn vader terwijl mijn energie oplaadt. Mam neemt niet op. Ik heb er dan 4km op zitten en al twee en een half uur onderweg! De eerste 3,5km had ik 1,5uur over gedaan incl. een dik half uur aan verloren tijd en enrgie. De klim tot hier duurde dus al een uur en was maar 400 meter.
40 minuten later bereikte ik de top. Echt een prachtig uitzicht aan alle kanten. Je kon nog een hele grote rots opklimmen voor een 360° view, maar dat vond ik niet de moeite waard. Mijn energie was laag en de zon stond hoog. Ik maak een praatje met een Belgisch koppeltje. Ze vertelden me dat het pad op de rots stopte maar er iets terug wel een paadje was volgens komoot om je route gewoon te vervolgen. Nou, ik kan je vertellen, ik luister offroad nooit meer naar komoot en al helemaal niet meer naar Belgen!! Het pad liep achter de rots gewoon verder als je er maar overheen klom. Dan een lange wandeling BERGAF, tot in een dorpje. Het pad waar hun mij op stuurde begon leuk, met mooie panorama punten. Ik zag een stelletje in de verte en dacht dus dat het wel goed was. Na een klim over een muurtje werd het pad opeens wel héél uitdagend.
Aan een ijzeren kabel in de rotswand moest je over een heel smal randje in de rots zijwaarts lopen. Onder je een ravijn. Oke, het was maar een paar meter, maar dan nog. Daarna trappen van ruim een halve meter hoog naar onder en het werd alsmaar erger. Op een gegeven moment stopte het pad gewoon. Het was nu echt klimmen zonder ijzerdraad naar onder of omdraaien. Ik was buiten adem en het gebrek aan water begon me echt op te breken. Gelukkig was er genoeg schaduw hier en ben ik rustig de route terug begonnen naar het het muurtje en het geitenpaadje. Ergens was een geit verdwaald denk ik, en ik dus ook want het pad kwam nergens uit. Een harde, frisse wind kwam opeens door de bergen en ik besloot weer even te pauzeren en gewoon te genieten. Petje op, gezicht in de wind en oogjes dicht. Even 10min luisteren naar de ruwe natuur.
Met frisse moed klom ik wat rotsen op en zag uiteindelijk wat platgetrapt stro. Zo wandelde ik terug naar de top van de berg. In ruim 30 graden kon mijn klim omlaag beginnen. Een enkele die-hard kwam ik nog tegen tijdens hun klim omhoog. Met mijn knieën vond ik het dalen nog zwaarder dan de klim omhoog. Na wat leek op een eeuwigheid kwam ik eindelijk weer op de splitsing aan. Ik was helemaal gesloopt en moest nu nog aan de klim naar de auto beginnen.
Ik zie een koppeltje proberen foto’s te maken en vraag of ik er anders een zal nemen. Ik zet ook maar mijn trots opzij, wetende dat ik nergens meer water ga vinden, vraag ik of ze wat over hebben. Allebei nog een laatste slokje in hun fles die ze aan mij afstaan. Zo lief! Ik loop nog een stukje met ze mee, tot de eerste zware klim. De trappen hier zijn echt next level en hun waren niet naar de bergtop geweest, dus haakte ik af. Eindelijk boven aangekomen begon een lange wandeling. Stapje voor stapje door bikkelen, af en toe genietend, vaak tegen mezelf pratend. Na een half uurtje de volgende trappen. Dit gaat me nu echt even niet lukken en besluit even te gaan zitten.
Toevallig komt er net een Deens koppeltje aan, die waren dus pas net gestart. Ik vraag of ze wat water kunnen missen en of het nog ver is. Ze waren ongeveer een uurtje onderweg (bergaf). Ze vullen mijn fles tot aan de rand en de man vraagt of hij anders mee terug moet lopen. Ik bedank hem vriendelijk en geef aan dat het wel gaat lukken met wat water en schaduw. Ik neem meteen wat slokken en de man vult het flesje nog snel aan en wenst me succes. Met wederom mini-pauzes klim ik de trappen omhoog.
Ik merk dat het water mijn maag in de war brengt en wordt er een beetje misselijk van. Ik besluit dan ook kleinere slokjes te nemen en wat minder vaak. Na de trappen weer een stuk wandelpad. Het ene stuk zwaar het andere prima, tot de splitsing waar ik de eerste keer naar het bergpad aan het zoeken was. Mijn moraal krijgt een boost. Ik loop de hoek om, weg moraal! Ik had niet in de gaten gehad dat ik in het begin zo steil omlaag ben gewandeld. De moed zakt me in de schoenen met het zicht op het steile zigzaggende pad.
In de verte achter me hoor ik luidde Twentse stemmen. Halverwege de klim is er een mooie rotswand met schaduw. Daar kon ik heerlijk tegenaan liggen en besloot op de mensen te wachten. Lekker fris in de schaduw met een geweldig uitzicht wachtte ik een minuutje of 10. Mijn water was inmiddels alweer op en ik zag dat ik ze eerder al tegengekomen was, dus ze waren omgedraaid bij het afgesloten deel en hadden een korte wandeling achter de rug. Ik vroeg ook hun weer om wat water. Ze hadden hun flessen nog helemaal vol en topte de mijne af. Ze hielden even pauze met me en liepen daarna verder. Ik pakte voorzichtig een suikerreepje en liet die even zakken voor ik doorging. Een half uur later kwam ik eindelijk bij de auto aan. Het was inmiddels al 16.00u geweest en ik was na het telefoontje om 8.30 ongeveer gaan wandelen.
Op de weg terug zag ik wandelaars de berg af lopen. Ik stopte en vroeg of ik ze onderaan de berg moest afzetten. Ze hadden er al ruim 22km opzitten en wisten niet waar ze heen moesten. Dus ze liepen maar gewoon richting een dorp om een bus te nemen. Van hen hoorde ik, dat ik dus over de rots had moeten klimmen naar het dorp, of gewoon had moeten omdraaien. Uiteindelijk zitten ze ruim 20 minuten bij mij in de auto terwijl ik ze in het centrum bij de bussen afzet. Zoveel vriendelijk mensen hadden mij geholpen, dus ik was blij dat ik iets terug kon doen. Na duizendmaal dank ga ik terug naar het appartement en doe een powernap. Ik ga weer naar hetzelfde restaurant, eet een lokale steak op een spies gemarineerd in een bedje van laurier en maak een praatje met een groepje Hollandse dames.
Gisteren hoorde ik in het dorp allemaal muziek, zag overal mensen en hoorde een vuurwerkshow. Het is Sao Pedro, oftewel het is de dag van de kerkheilige Pedro. Ik weet van Italië dat het dan enorm gezellig kan zijn. Ik doe nog een powernap en besluit het dorp in te gaan. Ik geniet van alle versieringen, dansende en zingende mensen op straat, een heerlijke cocktail en een sfeervol plein met livemuziek en kraampjes. Ik besluit om eens een discotheek op te zoeken, kijken wat daar te doen is.
Ik kom om 23.00u aan maar alles is nog dicht. Wel hoor ik een soort house muziek van een heel sjiek dakterras af komen. Ik besluit gewoon naar binnen te wandelen en kom in exclusieve tent terecht waar ik eigenlijk niet voor gekleed ben. Het personeel kijkt me een beetje argwanend aan. Ik knik vriendelijk en loop zelfverzekerd rechtstreeks naar de bar. Ik merk op dat een hele grote gespierde vrouw (Giorgio zou jaloers op haar zijn) achter me aan is gelopen en wat kleine dingetjes doet terwijl ze me scherp in de gaten houdt. Ik bestel rustig een veel te prijzig drankje, die overigens wel echt heerlijk was, en loop het dakterras op. De vrouw haakt ondertussen af. Ik geniet nog even van het uitzicht en het rumoer van de stad.
Inmiddels is het al bijna 1.00u en de wekker gaat om 4.40. Ik besluit dan ook dat het verstandig is om naar het appartement te gaan en te gaan slapen. Het zal jullie vast niet verbazen dat ik meteen in slaap ben gevallen 🙂
Ik kwam hier wetende dat de wandelingen zwaar zouden zijn, ook omdat ik overal van het standaardpad af ga om een beetje de toeristen te ontwijken. Ik kom dan ook vooral geoefende hikers tegen. Ik hoopte zo te kunnen genieten van de geweldige natuur en mijn lichaam en geest te testen. Ik was ook benieuwd of ik misschien een deel vanzelf tegenkwam die ik nog niet kon. Dat laatste was tijdens deze hike voor mij absoluut niet het geval. Ik blijf die nuchtere man, die zich niet al te snel druk maakt en het leven neemt zoals het komt. Even geniet van een mooi moment en dan snel weer op zoek gaat naar nieuwe momenten om van te genieten.
