Sinds mijn scheiding ga ik regelmatig een wandeling maken. Voorheen vond ik dat maar saai, maar het geeft me veel rust als ik alleen ga. Genieten van de natuur en mijn gedachtes gaan alle kanten uit. Bovendien is het goed voor de lijn haha. Met mijn laatste vriendin ging ik heel veel wandelen, regelmatig maakten we lange soms wat uitdagende wandelingen. Zij heeft me nog meer geleerd hiervan te genieten en het zaadje gepland dat ik nu meer dan regelmatig kilometers lange wandelingen maak en over een aantal weken op Madeira ga hiken. Om hiervoor alvast te oefenen wilde ik graag nog even naar Luxemburg om ook daar een langere wandeling te maken. Het leek me leuk mijn oudste zoon mee te nemen (11j inmiddels). Deze stond daar wel open voor. Dus gingen we samen de E1 route van het Mullerthal trail wandelen.
Nadat we samen de twins naar de BSO gebracht hadden gingen we op weg. Een autorit van 2,5 uur naar Luxemburg. We wilden starten in Echternach maar daar was de enige toegangsweg vanuit onze kant afgesloten voor auto’s. Dan maar een paar kilometer extra lopen en de auto aan deze kant van de oever parkeren. We liepen over de brug naar het centrum. Nadat we even gezocht hadden waar we nou precies naartoe moesten waren we aan de wandel. Het was ongeveer 12 uur maar in de volle erg warm. Het zou 26 graden worden.
Toen we het dorp uit waren begonnen we meteen aan een steile klim. In de hete zon was dat redelijk pittig. Mijn horloge gaf aan dat we 18min onderweg waren toen Alessio, die inmiddels 50 meter achter me liep, begon te puffen en te zeuren dat hij wilde zitten. Gelukkig voor hem was er iets verderop een bankje. Uitzichtpunt Trooskneppchen met een schilderachtig uitzicht op Echternach Ik dacht, ohjjeeee, dat gaat wat worden. We zijn nog geen 20minuten onderweg van de meer dan 4 uur durende wandeling en meneer wil al gaan zitten. Maar eerlijk is eerlijk, het was een steile en zware klim, zeker in de brandende zon voor iemand die nooit wandelt. Na een bammetje, wat te drinken, foto’s en genoeg rust liepen we weer verder het bos in.
Kort nadat we in het bos beland waren kwamen we uit bij de Wollefsschlucht. Een indrukwekkende spleet tussen 2 hoge rotsen. Zowel aan het begin als aan het eind steile natuurlijke trappen naar onder en weer omhoog. Er zou een schat verborgen zijn in de kloof, en een oude legende zegt dat hij wordt bewaakt door een zwarte hond met fonkelende ogen. De hond is echter de geest van een graaf, waarvan wordt gezegd dat hij zijn ziel heeft verkocht aan de duivel om nog meer goud en zilver te bezitten, zodat hij in een hond werd veranderd. Als een kind een rozenkrans in de spleet gooit, kan het niet alleen de graaf redden, maar krijgt het ook de schat.
Alessio vond het opeens wel leuk tussen de rotsen, maar nog extra trappen omhoog tot boven op de rotsen had hij toch geen zin in haha. Het pad na de Wollefsschlucht was lekker uitdagend met veel trappen, omgevallen boomstammen waar je overheen moest klimmen en grotten in de hoge rotswanden naast het pad. Alessio ging op ontdekkingstocht. De grotten in met de hoofdlamp en klauterend erbovenop. Hij was helemaal vergeten dat hij moe was en keek zijn ogen uit. Ondanks de zware wandeling hoorde ik hem een tijdje niet meer. Wel verloren we veel tijd maar zijn enthousiasme was dat meer dan waard.
Langzaam verdwenen de rotsformaties en bleven de steile trappen, leuke paadjes en het beekje springen over. Van een eerdere wandeling herinnerde ik me dat hier in de buurt “de kut van Luxemburg” lag, haha. Een zelf verzonnen naampje van de Perekop. Een gigantische rots aan de weg met een enorme maar wel heel erg smalle spleet erin. Met een heel erg steile trap kan je door de spleet omhoog klimmen. Alessio moest natuurlijk lachen om het naampje en wilde uiteraard graag omhoog. Ik nam Dobby onder de arm en klom met hem mee. Boven even kijken naar het uitzicht en weer terug de weg over naar onze route.
Hierna begon een schilderachtige route door het bos langs de beek. Regelmatig gingen we van het pad af om over de beek te springen, om te lopen om via een tunneltje weer terug op het pad te komen en liepen we over gigantische boomstammen waar Tarzan jaloers op zou zijn. Inmiddels vormden zich ook weer rotsformaties met grotten die hij maar wat graag ontdekte. Soms liep hij over de rotsen en ik liep onder langs. We hebben zelfs tunnels ontdekt! Uiteraard hebben we heel veel foto’s genomen en liepen zo rustig verder richting Huel Lee.
Van het schilderachtige pad moesten we een hele steile klim maken naar de Huel Lee grotten. Inmiddels had Alessio wel al 10x gevraagd hoe ver we nog moesten. Maar we zaten pas ⅓, dus ik zei maar dat we ongeveer op de helft zaten. De Huel Lee oftewel Hohllay cave is een met de hand gemaakte zandsteen grot dicht bij Berdorf. We volgden het pad omhoog langs het kabbelende water tussen de grote zandsteen rotsen. Over kleine bruggetjes van wat balken steeds verder omhoog. Regelmatig vonden wij het grappiger om over het beekje te springen.
Hier en daar kon je tussen de rotsen klimmen om een kijkje te nemen boven op de rotsen. Maar hier had Alessio inmiddels geen zin meer in. Hij wilde graag nog naar de bioscoop en we moesten echt tempo maken om dat nog te gaan redden. Via de grotten en wat trappen kom je uiteindelijk bij het Ampfitheater. Hier namen we slechts een kleine blik op om snel de route te vervolgen. Een steile klim over kinderkopjes tot aan de parkeerplaats.
We hadden een pauze nu wel verdiend. Het bord gaf aan nog 7,7 kilometer terug naar Echternach. Alessio zakte de moed in de schoenen. We waren al 3 uur onderweg en zaten dus nog niet eens op de helft. We kwamen toevallig wat mensen tegen die we op de heenweg ook al zagen. Ik vroeg hoe het pad verder was, want het zou een optie zijn om naar het dorp Berdorf te wandelen en van daaruit met het (gratis) openbaar vervoer terug naar Echternach te gaan. De vriendelijke Engelsen zeiden dat het pad heel makkelijk te begaan was met één hele steile klim. Voor hun wel te verstaan, dus voor ons vergaf. Nou Alessio dan gaan we tempo maken.
Met de motivatie van een bioscoopavondje stapten we flink door. Aan deze kant van de beek was het een fijne wandeling door een “gewoon” bos. We kletsten erop los en maakten flink vaart. Binnen 1,5 uur waren we al in Echternach. Helaas aan de verkeerde kant, dus we moesten nog een paar kilometer naar de auto. Op de afgesloten brug was het inmiddels druk en er was muziek te horen. Op een springkussen speelden kinderen. Toen we dichterbij kwamen zagen we BBQ’s staan. Het bleek een lokaal foodsharing feestje te zijn waar iedereen aan mee mocht doen. Aan de andere kant van de brug hadden ze zowaar een barretje gemaakt voor je wat te drinken kon bestellen en de mensen zaten aan een hele rits aan eengesloten biertafels. Super gezellig! We haalden snel nog wat te drinken in de supermarkt en gingen weer op weg. Dobby ging meteen liggen in de auto en heeft zich niet meer bewogen haha.
Uiteindelijk waren we nog op tijd om nog snel naar de bioscoop te rijden en maakten we de avond af met de nieuwste Karate Kid film. Een zeer geslaagd dagje met heel veel quality time. Mijn ex-vrouw had de twins opgehaald van de BSO dus zo konden wij ook rustig onze gang gaan.
